Μήπως δίνεται η δυνατότητα στον πρωθυπουργό να αποχωρήσει «με το κεφάλι ψηλά» από την πολιτική σκηνή, εάν τυχόν χάσει τις εκλογές, λέγοντας πως τα είχε καταφέρει (στα χαρτιά), έτσι ώστε να επανέλθει μετά από ένα αντιπολιτευτικό διάλειμμα;
.
Για σημαντική πρόοδο της ελληνικής οικονομίας (!) κάνουν λόγο Αμερικανοί, με αφορμή την ετήσια σύνοδο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι εργασίες της οποίας θα διαρκέσουν έως την Κυριακή. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε, “Η δημοσιονομική προσαρμογή που επιτεύχθηκε στην Ελλάδα θεωρείται μία από τις σημαντικότερες και τις σπουδαιότερες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα“. Εύσημα λοιπόν για τη διαχείριση της κρίσης από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία «έκανε θαύματα» με βάση τα παραπάνω.
Επόμενο παράδοξο η προθυμία του ΔΝΤ να εγκαταλείψει πρόωρα την Ελλάδα, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η λεηλασία της, σύμφωνα με τις «πάγιες» συνήθειες του. Τρίτο, η ξαφνική βεβαιότητα του πρωθυπουργού, με τον οποίο δεν διαφωνεί «αισθητά» το ΔΝΤ, σχετικά με το ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο.
Τελευταίο παράδοξο η σιγουριά της κυβέρνησης, όσον αφορά την εξασφάλιση των χρημάτων που θα απαιτηθούν για την κάλυψη του ελλείμματος, καθώς επίσης για την πληρωμή των ομολόγων που θα λήξουν (πάνω από 40 δις €), από τις αγορές. Πόσο μάλλον όταν τα επιτόκια δανεισμού, παρά το ότι έχον αποκλιμακωθεί σημαντικά στην Ευρωζώνη, μετά από τις παρεμβάσεις της ΕΚΤ, είναι ακόμη πολύ ψηλά για την Ελλάδα.
Όλα αυτά, με την προοπτική επανόδου της Ελλάδας στην ανάπτυξη, με ρυθμό 2,9%, σύμφωνα με το προσχέδιο προϋπολογισμού του 2015, όταν ο διοικητής της ΕΚΤ χαρακτηρίζει ως δομική την αποπληθωριστική πορεία της Ευρωζώνης, ενώ το ΔΝΤ προβλέπει επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας (αν και μικρότερη του αναμενομένου, γράφημα).
.
Κόσμος, ανάπτυξη – οι προβλέψεις (γενική συναίνεση) για το πραγματικό επίπεδο της ανάπτυξης του παγκόσμιου ΑΕΠ το 2014 (κίτρινη γραμμή) και οι προβλέψεις του ΔΝΤ για το 2015 (κόκκινη γραμμή).
.
Συνεχίζοντας, προφανώς θα πρέπει να έχουν συνυπολογισθεί στις αισιόδοξές προβλέψεις της κυβέρνησης τα γεωπολιτικά ρίσκα, οι πιθανότητες καταρρεύσεων στα πλαίσια του οικονομικού και συναλλαγματικού πολέμου που διεξάγεται, καθώς επίσης τυχόν ραγδαία άνοδος των επιτοκίων δανεισμού του δημοσίου. Επίσης, η κατάσταση των ελληνικών τραπεζών, ιδίως σε σχέση με τις τρομακτικές επισφάλειες που έχουν συσσωρεύσει και για τις οποίες δεν έχει βρεθεί ακόμη καμία βιώσιμη λύση.
Περαιτέρω, με τις προβλέψεις για ανάπτυξη να στηρίζονται στις ιδιωτικές επενδύσεις, όταν η κατανάλωση δεν θα αυξηθεί (πάντοτε σύμφωνα με την κυβέρνηση), δημιουργείται αμέσως το ερώτημα γιατί θα διενεργηθούν επενδύσεις, αφού η ζήτηση θα παραμείνει ως έχει.
Εάν εξετάσει δε κανείς το δεύτερο «πυλώνα» της προβλεπόμενης ανάπτυξης, τις εξαγωγές, αδυνατεί να κατανοήσει πως θα συμβεί, όταν η Ελλάδα παραμένει μη ανταγωνιστική έχοντας αποβιομηχανοποιηθεί, ενώ στην Ευρωζώνη προβλέπεται ύφεση, ενδεχομένως δε ακόμη και αποπληθωρισμός.
Φυσικά τονίζεται ιδιαίτερα η ανάγκη επικράτησης μίας πολιτικής σταθερότητας, η οποία όμως δεν προβλέπεται, με κριτήριο τη διενέργεια πρόωρων εκλογών, με αφορμή την ανάδειξη ενός νέου προέδρου. Που ακριβώς στηρίζεται λοιπόν η αισιοδοξία του ΔΝΤ και της κυβέρνησης ή, καλύτερα, πως αιτιολογείται;
Κατά την άποψη μου, η οποία βασίζεται σε όλα τα παραπάνω «παράδοξα», πρόκειται για μία έντεχνη παγίδα, την οποία έχει προετοιμάσει μεθοδικά η κυβέρνηση για την αντιπολίτευση, αν και μπορεί να «γκρεμιστεί μέσα» ολόκληρη η Ελλάδα.
Απλούστατα, δίνεται με αυτόν τον τρόπο η δυνατότητα στον πρωθυπουργό να αποχωρήσει «με το κεφάλι ψηλά» από την πολιτική σκηνή, εάν τυχόν χάσει τις εκλογές, λέγοντας πως τα είχε καταφέρει (στα χαρτιά), έτσι ώστε να επανέλθει μετά από ένα «αντιπολιτευτικό διάλειμμα».
Η υποψία μου αυτή στηρίζεται στο ενδεχόμενο της κατακόρυφης αύξησης των επιτοκίων δανεισμού της χώρας, εάν η αξιωματική αντιπολίτευση κερδίσει τις εκλογές, καθώς επίσης στην άρνηση των δανειστών να της παρέχουν την οποιαδήποτε διευκόλυνση.
Επομένως, στην εκ των πραγμάτων αδυναμία της να επιτύχει τους υπερβολικά αισιόδοξους στόχους του προϋπολογισμού, κυρίως δε να διατηρηθεί στην εξουσία, όταν η χώρα θα καταρρέει, μη έχοντας καμία βοήθεια από το εξωτερικό.
Σε ένα τέτοιο οδυνηρό σενάριο, αυτός που θα κληθεί να πληρώσει τον υπερδιογκωμένο λογαριασμό δεν θα είναι άλλος από το λαό, ο οποίος θα θελήσει ενδεχομένως να αποδείξει πως η Ελλάδα δεν θα είχε απελευθερωθεί το 1821 εάν επέμενε στην πολιτική σταθερότητα, αλλά θα ξεχνάει το τεράστιο κόστος για τον ίδιο, καθώς επίσης τη συμβολή των ξένων δυνάμεων στην όλη τότε «διαδικασία».
Η παράδοξη σημερινή στάση του ΔΝΤ θα μπορούσε έτσι να εξηγηθεί καλύτερα αφού, εάν ηττηθεί κατά κράτος η αξιωματική αντιπολίτευση αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας, αν αποτύχει παταγωδώς δηλαδή, η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων θα είναι πλέον «παιχνιδάκι». Έτσι, θα συντριβόταν και η πρώτη «αριστερή εξέγερση» στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα να «σιγάσουν» όλες οι υπόλοιπες,
Η Γερμανία θα μπορούσε τότε να εκμεταλλευτεί επίσης την κατάσταση, διώχνοντας την «επαναστατημένη» Ελλάδα από την Ευρωζώνη (με τη μέθοδο του αποκλεισμού της από τη ρευστότητα και το δανεισμό), έτσι ώστε αφενός μεν να μην της κοστίσει άλλα χρήματα, αφετέρου να δημιουργήσει ένα «παράδειγμα προς αποφυγή» για όλες τις υπόλοιπες χώρες.
Όλα αυτά είναι προφανώς σκέψεις και υποψίες μου, οι οποίες μπορεί να είναι «συνωμοτικές» ή απολύτως εσφαλμένες. Δεν παύουν όμως να είναι πιθανά ενδεχόμενα, τα οποία δεν είναι αρνητικό να λαμβάνονται υπόψη. Είναι δε σωστό και πρέπει να επωμίζεται κανείς ρίσκα, αλλά οφείλει να γνωρίζει παράλληλα πως έχουν συνέπειες, οι οποίες σπάνια είναι ανώδυνες.
