Κάποια στιγμή θα ακούσουμε ισχυρισμούς, σύμφωνα με τους οποίους κανένας δεν θα χάσει κάτι από τη διάλυση της Ευρωζώνης, πως μία τέτοια εξέλιξη θα είναι καλύτερη για τους Ευρωπαίους, καθώς επίσης ότι δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουμε τίποτα
.
Μία ένωση 500 εκ. ανθρώπων, χωρίς τιμόνι και χωρίς κινητήρα, κατευθύνεται με συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα προς έναν απύθμενο γκρεμό. Χωρίς καμία αμφιβολία, κάποιος θα εγκαταλείψει ξαφνικά το σκάφος του ευρώ, θέλοντας να διασωθεί ο ίδιος – ενώ δεν είναι απίθανο να προηγηθεί η έξοδος μίας χώρας από την ΕΕ, με «κύριο υποψήφιο» τη Μ. Βρετανία.
Αμέσως μετά θα ξεκινούσε η αντίστροφη μέτρηση προς το χάος, η οποία ενδεχομένως δεν θα αργήσει πολύ, κρίνοντας από την πρόσφατη δημοσίευση των οικονομικών δεικτών της Γερμανίας – με βάση τους οποίους φαίνεται να επιστρέφει ξανά στο 2009:
Μείωση των πωλήσεων νέων αυτοκινήτων κατά -25%, «βουτιά» -8,8% των παραγομένων κεφαλαιουχικών αγαθών (μηχανήματα κλπ.), περιορισμός των εργοστασιακών παραγγελιών κατά -5,7%, πτώση της συνολικής βιομηχανικής παραγωγής κατά -4% σε μηνιαία βάση.
Φυσικά η δυσμενής αυτή εξέλιξη ήταν αναμενόμενη – αφού η Γερμανία έχει πάψει να επενδύει, επιλέγοντας ανόητα τα πλεονάσματα στο εμπορικό της ισοζύγιο, τα οποία προϋποθέτουν, μεταξύ άλλων, την αύξηση των αποταμιεύσεων (ανάλυση). Πόσο μάλλον μετά την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία, η οποία δημιούργησε πολύ μεγάλα προβλήματα στη βιομηχανία της χώρας – ενώ θα επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο.
Εν τούτοις, η κυβέρνηση της δεν θα το παραδεχθεί ενοχοποιώντας, όπως όλες οι υπόλοιπες όταν κάνουν τραγικά λάθη, το κοινό νόμισμα: το οποίο χρησιμοποιείται από αρκετό καιρό τώρα ως ο «αποδιοπομπαίος τράγος» – σαν τη γνωστή «κολυμβήθρα», στην οποία ανίκανοι ή ανεπαρκείς ηγέτες «ξεπλένουν» επαίσχυντα τα δικά τους σφάλματα, καθώς επίσης τις δικές τους αποτυχίες.
Περαιτέρω, εάν προσθέσει κανείς τα προβλήματα της Γαλλίας, την κατάρρευση κυριολεκτικά της Ιταλίας, τη συνεχιζόμενη καθοδική πορεία της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, τα τεράστια ιδιωτικά χρέη της Ολλανδίας, την επιδείνωση του δημοσίου χρέους του Βελγίου, τις τραπεζικές δυσκολίες της Αυστρίας κοκ., θα κατανοήσει πως η ραγδαία επιδείνωση των οικονομικών δεικτών της Γερμανίας ίσως αποτελέσει εκείνη τη σταγόνα, η οποία θα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει. Ήδη ορισμένα κόμματα της είναι υπέρ της επιστροφής στο μάρκο, αναφερόμενοι, όπως πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι, στο «ζουρλομανδύα» του ευρώ – αν και θα ήταν ευχής έργο (άρθρο), αρκεί να γινόταν σωστά.
Φυσικά κανένας δεν δίνει σημασία στο γεγονός ότι, το σημερινό βιοτικό μας επίπεδο είναι κατά πολύ καλύτερο από κάθε προηγούμενη χρονική περίοδο – όχι μόνο της Ευρώπης βέβαια, αλλά ολόκληρου του πλανήτη (γράφημα). Άλλωστε τα ΜΜΕ επιλέγουν μία εντελώς διαφορετική ειδησεογραφία – η οποία έχει άλλους στόχους (άρθρο).
.
Κόσμος – η συνεχιζόμενη βελτίωση (κατά μέσον όρο) του βιοτικού επιπέδου ανά περιοχή και ήπειρο (περίοδος 1820-2000).
.
Φυσικά υπάρχουν ακόμη εξαιρετικά μεγάλες τοπικές ανισότητες. Εν τούτοις, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ (ιστοσελίδα που μπορεί να δει κανείς το κράτος του), ακόμη και οι φτωχότερες χώρες της νοτίου Σαχάρας δεν είχαν ποτέ καλύτερο βιοτικό επίπεδο, από αυτό που τις χαρακτηρίζει σήμερα.
Περαιτέρω, υποθέτουμε πως δεν πρόκειται να εισακουσθούν εκείνες οι φωνές, οι οποίες υποστηρίζουν πως το πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι το νόμισμα, αλλά η πολιτική της Γερμανίας – ο μερκαντιλισμός που έχει υιοθετήσει, τοποθετώντας τα δικά της συμφέροντα επάνω από τα συμφέροντα της ζώνης του ευρώ την οποία, από το 2006 και μετά, χρησιμοποιεί με μία απίστευτη ιδιοτέλεια.
Επίσης δεν θα δοθεί καμία σημασία στις υποδείξεις, σύμφωνα με τις οποίες οι κυβερνήσεις ορισμένων χωρών της Ευρωζώνης είναι αυτές που ευθύνονται για εκείνα τα οικονομικά προβλήματα των κρατών τους, τα οποία δεν πηγάζουν από την πολιτική της Γερμανίας – όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, στην οποία έχει διαστρεβλωθεί εντελώς η έννοια των διαρθρωτικών μέτρων, γεγονός που συμπεραίνεται από τη συνεχή μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, καθώς επίσης από την επιβολή διαρκώς υψηλότερων, «ανάλγητων» φόρων, εις βάρος των επενδύσεων και της ανάπτυξης.
Η κριτική λοιπόν θα συνεχίσει να επικεντρώνεται στην ηγεσία της ΕΕ, καθώς επίσης στο διοικητή της ΕΚΤ – στο μοναδικό άτομο που αγωνίζεται για τη διατήρηση του ευρώ, χωρίς να βοηθείται από κανέναν άλλο.
Σε αυτόν άλλωστε έχει συγκεντρώσει ξανά τα «πυρά» της η γερμανική κεντρική τράπεζα, ενοχοποιώντας τον για την υιοθέτηση μέτρων, τα οποία θα προκαλέσουν υπερπληθωρισμό – χωρίς να δίνεται καμία σημασία στην κατακόρυφη αύξηση των αποπληθωριστικών πιέσεων, στην κλιμάκωση της ανεργίας, καθώς επίσης στα αποτελέσματα της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία.
Κάποια στιγμή λοιπόν θα ακούσουμε ισχυρισμούς, σύμφωνα με τους οποίους, κανένας δεν έχει να χάσει τίποτα από τη διάλυση της Ευρωζώνης, πως μία τέτοια εξέλιξη θα είναι καλύτερη για τους Ευρωπαίους Πολίτες, καθώς επίσης ότι δεν πρόκειται να κινδυνεύσει η ειρήνη, ούτε η ασφάλεια των συνόρων της ηπείρου μας, από τις γύρω φλεγόμενες περιοχές.
Ελάχιστοι θα σκεφθούν πως η επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο το «διαίρει και βασίλευε» – με το οποίο επιβάλλονται συνήθως οι ηγετικές δυνάμεις του πλανήτη σε όλες τις υπόλοιπες, ειδικά όταν οι ίδιες αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα επιβίωσης.
.
