Περαιτέρω, η διευθύντρια του ταμείου υπεράσπισε την πολιτική του περιορισμού του κοινωνικού κράτους, την οποία επέβαλλε στην Ευρώπη, ισχυριζόμενη πως ήταν απαραίτητη η λήψη σκληρών μέτρων.
Δεν ανέφερε όμως τίποτα απολύτως για τις συνεχώς λανθασμένες προβλέψεις του ΔΝΤ, καθώς επίσης για τους εσφαλμένους συντελεστές που χρησιμοποιήθηκαν, ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα – με βάση τους οποίους επιδεινώθηκε σημαντικά η κρίση σε πολλές χώρες, αντί να καταπολεμηθεί. Προφανώς δεν ήθελε να αποδεχθεί την ανεπάρκεια της, καθώς επίσης την ανικανότητα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ να εξυγιάνει το σύστημα – το οποίο πλέον ευρίσκεται «προ των πυλών του κραχ».
Η χειραγώγηση των τιμών, καθώς επίσης των δημοσίων στατιστικών, κυρίως εκ μέρους της υπερδύναμης, έχει ασφαλώς ημερομηνία λήξης – αφού όλοι πλέον κατανοούν, για παράδειγμα, πως δεν μπορεί να αυξάνεται η απασχόληση, όταν όλο και λιγότεροι άνθρωποι συμμετέχουν στο εργατικό δυναμικό της χώρας (γράφημα).
.
ΗΠΑ – το ποσοστό των πολιτών που είναι σε ηλικία εργατικής δυνατότητας (15-64 ετών) και συμμετέχει στο εργατικό δυναμικό.
.
Ειδικότερα, όπως φαίνεται από το παραπάνω γράφημα, η απασχόληση ως προς τον πληθυσμό σχεδόν κατέρρευσε μετά την κρίση του 2008, ενώ δεν έχει έκτοτε επανέλθει. Η μέτρηση λοιπόν της ανεργίας, όταν οι μη συμμετέχοντες στο εργατικό δυναμικό έχουν πια ξεπεράσει τα 90 εκ. στις Η.Π.Α., είναι τόσο εξόφθαλμα πλασματική, ώστε να μην πείθει κανέναν.
.
Οι ανησυχίες της ελίτ
Οι δύο παραπάνω εμφανίσεις, αυτή δηλαδή της ΕΚΤ, καθώς επίσης του ΔΝΤ, έχουν ανησυχήσει σε μεγάλο βαθμό την ελίτ – η οποία φοβάται πως θα χάσει τον έλεγχο της κατάστασης. Πόσο μάλλον όταν όλο και περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν καθαρά ότι, ο βασιλιάς είναι γυμνός – πως τα σκληρά μέτρα, στα οποία υποβλήθηκαν, μέχρι στιγμής χωρίς μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις, κατέστρεψαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, χωρίς να διασώσουν το σύστημα.
Οι συμμετέχοντες δε στις χρηματαγορές διαπιστώνουν σιγά-σιγά πως θαύμαζαν για πάρα πολύ καιρό τα δήθεν πανέμορφα ρούχα του γυμνού βασιλιά – οπότε δεν είναι καθόλου απίθανο να αρχίσουν να πουλούν μαζικά τις μετοχές τους, πριν ακόμη το σύστημα καταρρεύσει.
Ειδικά όσον αφορά τα προγραμματισμένα από την ΕΚΤ «τεστ κοπώσεως» των ευρωπαϊκών τραπεζών, αν και οι αγορές καταλαβαίνουν πως θα διενεργηθούν για το «θεαθήναι», δεν παύουν να φοβούνται ότι, «ακόμη και ένα ξεδοντιασμένο λιοντάρι θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο για ένα αδύναμο θήραμα» – όπως είναι σήμερα το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης.
Είναι εύλογη λοιπόν η ανησυχία τις ελίτ, ιδίως όταν τα βασικότερα «πιόνια» της, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, φαίνεται πως θέλουν να αποχωρήσουν από την κεντρική σκηνή, με αργά βήματα – νοιώθοντας πως έχουν χάσει το βασικό τους περιουσιακό στοιχείο, το οποίο δεν είναι άλλο από την εμπιστοσύνη τόσο των αγορών, όσο και των Πολιτών της Δύσης.
.
Συμπέρασμα
Από όλα τα παραπάνω, διαπιστώνουμε δυστυχώς πως το παγκόσμιο σύστημα απειλείται με μία ανεξέλικτη κατάρρευση – επίσης, πως η βιωσιμότητα της Ευρωζώνης δεν είναι πλέον αυτονόητη, ενώ η ενδεχόμενη διάλυση της μπορεί να προκληθεί όχι μόνο από την Ιταλία, την Ισπανία ή τη Γαλλία, αλλά και από τη Γερμανία, η οποία έχει προετοιμάσει προ πολλού το δικό της Σχέδιο Β (άρθρο).
Από την ενημέρωση μας δε σχετικά με τη Γερμανία, μας έχει δημιουργηθεί μία άλλη υποψία: το ότι αναζητείται η ευκαιρία εκδίωξης της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, η οποία φαίνεται πως θα παρουσιαστεί, εάν ξεσπάσει στην Ελλάδα μία μεγάλη πολιτική κρίση.
Εάν δηλαδή η πατρίδα μας οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές (κάτι που θα μπορούσε να συμβεί εντελώς ξαφνικά, εάν η κυβέρνηση δεν πάρει την ψήφο εμπιστοσύνης που παραδόξως η ίδια ζήτησε), από τις οποίες δεν θα μπορέσει να εκλεγεί κυβέρνηση ή θα εκλεγόταν οριακά κάποια που θα διευκόλυνε, ακούσια της, τα σχέδια της Γερμανίας.
Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί, όσον αφορά τις επιδιώξεις και τις επιλογές μας – ειδικά σε μία εποχή που προβλέπεται η αντιστροφή της τάσης, όσον αφορά τα επιτόκια δανεισμού των χωρών της Ευρωζώνης. Πόσο μάλλον όταν και το σχετικά χαμηλό επίπεδο επιτοκίων που έχει διαμορφωθεί για την Ελλάδα, δεν είναι σε καμία περίπτωση βιώσιμο – αφού είναι κατά πολύ υψηλότερο του ρυθμού ανάπτυξης (ύφεση).
Κατά την άποψη μας, θα έπρεπε να επιδιωχθεί μία κυβέρνηση συνασπισμού των δύο μεγάλων κομμάτων, με μία προγραμματική κοινή συμφωνία, πριν από τις οποιεσδήποτε εκλογές – αφού μόνο τότε δεν θα είχε καμία δικαιολογία η Γερμανία, ενώ η Ελλάδα θα ανακτούσε ένα μεγάλο μέρος της εμπιστοσύνης τόσο των εταίρων και δανειστών της, όσο και των αγορών.
Οποιαδήποτε άλλη κατάσταση θα συνιστούσε μεγάλο ρίσκο για τη χώρα μας – η οποία έχει ασφαλώς τις δυνατότητες για να ξεφύγει από την κρίση, να διώξει «άπαξ και δια παντός» το ΔΝΤ από την επικράτεια της, καθώς επίσης να αποκτήσει εκείνη τη σταθερότητα που θα της επέτρεπε να κάνει το επόμενο, απαραίτητο βήμα: την εγκαθίδρυση των, απαιτουμένων για την πρόοδο ενός κράτους, Θεσμών, όπως έχει αναλυθεί σε προηγούμενα κείμενα μας.
.
