Υπενθυμίζουμε πως όταν υιοθετήθηκε το ευρώ, η Γερμανία θεωρούταν ο μεγάλος ασθενής της Ευρωζώνης – ενώ ήταν αυτή που ζήτησε το 2003, μαζί με τη Γαλλία, να της επιτραπούν μεγαλύτερα του 3% ελλείμματα στον προϋπολογισμό της, παρά το ότι απαγορευόταν από την ευρωπαϊκή συνθήκη.
Επίσης πως δεν είναι τόσο υγιής, όσο φαίνεται προς τα έξω, αφού ο ρυθμός ανάπτυξης της δεν ξεπέρασε το 1,1% κατά μέσον όρο μετά το 2000 (13η στην Ευρωζώνη), οι επενδύσεις ως προς το ΑΕΠ της μειώθηκαν στο 17% (από 22,3% το 2000), οι πραγματικοί μισθοί των εργαζομένων της είναι χαμηλότεροι από το 1999 (παρά το ότι αυξήθηκε η παραγωγικότητα τους κατά 17,8%), οι υποδομές της δεν είναι σε καθόλου καλή κατάσταση, το μερίδιο της στις παγκόσμιες εξαγωγές μειώθηκε στο 8% (9,1% το 2007), οι τράπεζες της δεν είναι εύρωστες (άρθρο), η δημόσια περιουσία της έχει ξεπουληθεί, η εσωτερική ζήτηση παραπαίει κοκ.
Εν τούτοις, έχουμε την άποψη πως η Γερμανία θα τα κατάφερνε, ακόμη και αν υιοθετούσε το μάρκο – αν και με μεγαλύτερη δυσκολία από ότι το 2000, όπου βοηθήθηκε από τους εταίρους της (ή από το 1953, όπου κυριολεκτικά διασώθηκε από τα ίδια τα θύματα του πρώην ναζιστικού καθεστώτος της, μεταξύ των οποίων και από την Ελλάδα).
.
Η Ελλάδα
Η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα της Ευρωζώνης που είχε καθαρά δημοσιονομικά προβλήματα, τα οποία εμφανίσθηκαν μετά το ξέσπασμα της κρίσης – όταν τα περισσότερα κράτη, εξαιρώντας μερικώς την Ιταλία και την Πορτογαλία, είχαν προβλήματα στον ιδιωτικό τους τομέα (τράπεζες, ακίνητα).
Όλοι δε θεωρούν ότι, η ελληνική κυβέρνηση παραποίησε απροκάλυπτα τα οικονομικά στοιχεία του δημοσίου το 2000 – ενώ οι υπόλοιποι δανειολήπτες σεβάστηκαν γενικά τους κανόνες εισόδου τους στην Ευρωζώνη.
Το δημοσιονομικό πρόβλημα τώρα της χώρας, έδωσε δυστυχώς τη δυνατότητα στον πρώην πρωθυπουργό το 2010, να επιτρέψει την είσοδο του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη – αφού είχαν προηγηθεί οι ανόητες απειλές του, με κύριο αποδέκτη τη Γερμανία. Το γεγονός αυτό πυροδότησε ουσιαστικά την κρίση του ευρώ, με τα επιτόκια δανεισμού της Ευρωζώνης να αυξάνονται, με τις διάφορες χώρες (Πορτογαλία, Ιρλανδία) να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν κοκ.
Προφανώς έκτοτε η Ελλάδα έχει τοποθετηθεί στο στόχαστρο της Γερμανίας, η οποία μάλλον θεωρεί ανεύθυνη, εάν όχι «προδοτική» τη συμπεριφορά των πρώην κυβερνήσεων της χώρας μας – χωρίς να μπορούμε να την κακολογήσουμε για το συγκεκριμένο λόγο. Σε κάποιο βαθμό δε, η Γερμανία χρησιμοποίησε την Ελλάδα ως την ιδανική χώρα, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων – χωρίς τύψεις συνείδησης, αφού είχε προηγηθεί η «μεγάλη προδοσία», εκ μέρους του «Εφιάλτη του Καστελλόριζου» (άρθρο).
Στα πλαίσια αυτά, η αντιμετώπιση των προβλημάτων της Ελλάδας, όπως αυτά της Γερμανίας το 1953 (διαγραφή του 50% του χρέους, μακροπρόθεσμη αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης), παρά το ότι θεωρείται λογική, δεν συζητείται καθόλου από τη Γερμανία – ενώ δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να την επιβάλλει μονομερώς η Ελλάδα, παραμένοντας εντός του ευρώ. Πόσο μάλλον μετά την υπογραφή του PSI, όπου η Ελλάδα έχασε οριστικά την εθνική της ανεξαρτησία, υποθηκεύοντας τα πάντα στους δανειστές της.
Περαιτέρω, εάν η Ελλάδα επιχειρούσε να αλλάξει μονομερώς τη σημερινή πολιτική που της επιβάλλεται από την Τρόικα, θα τιμωρούταν τόσο από τις ευρωπαϊκές αρχές, όσο και από τις αγορές – επιδεινώνοντας κατά πολύ περισσότερο τη θέση της.
Το πρόβλημα λοιπόν της χώρας μας δεν είναι η κυβέρνηση της, η οποία φυσικά δεν είναι η καταλληλότερη, αλλά οι συνθήκες που επικρατούν – τις οποίες είμαστε απολύτως σίγουροι πως δεν θα μπορούσε να αλλάξει «μονομερώς» μία άλλη κυβέρνηση, ακόμη και αν είχε θεϊκές ικανότητες.
.
Επίλογος
Όλα τα παραπάνω τεκμηριώνουν τις δύο λύσεις που προτείνονται, εάν δεν θέλει κανείς να διαλυθεί τόσο η Ευρωζώνη, όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση – ενώ η ιδανικότερη είναι η δεύτερη, η έξοδος δηλαδή της Γερμανίας από την Ευρωζώνη, με τη διατήρηση του κοινού νομίσματος από όλες τις άλλες χώρες.
Σε μία τέτοια περίπτωση, τα υπόλοιπα κράτη της ζώνης του ευρώ θα μπορούσαν να ενωθούν δημοσιονομικά, τραπεζικά και πολιτικά, λύνοντας τα οικονομικά τους προβλήματα μέσω της αναδιανεμητικής τότε Ευρωζώνης, με «αμοιβαιοποιημένο» δημόσιο χρέος – το οποίο δεν θα ήταν καθόλου υψηλό, συγκριτικά με την υπόλοιπη Δύση (γράφημα).
.
.
Κατά την άποψη μας, αυτό πρέπει να επιδιώξει η ελληνική κυβέρνηση, σε συνεργασία με τις υπόλοιπες χώρες και ειδικά με την Ιταλία και τη Γαλλία – ενώ η Γερμανία δεν θα ήταν έντιμο να εμποδίσει μία τέτοια εξέλιξη, αφού η ίδια δεν επιθυμεί την πολιτική ένωση, έτσι όπως αυτή είχε αποφασισθεί ως επόμενο βήμα της υιοθέτησης του ευρώ, ενώ είναι απαραίτητη για την επιβίωση του κοινού νομίσματος.
Ολοκληρώνοντας, είναι προφανές πως η Ελλάδα έχει ανάγκη από τη συνεργασία όλων των κομμάτων, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις – αφού μόνο κάτω από αυτήν την προϋπόθεση θα μπορούσε να ανακτήσει την αξιοπιστία της, να κάνει τις εσωτερικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν, καθώς επίσης να συμμετέχει δημιουργικά στην αναζήτηση ευρωπαϊκών λύσεων, ως υπεύθυνο μέλος και όχι ως «παράσιτο» της ευρωπαϊκής οικογένειας (άρθρο).
Η εθνική συνείδηση άλλωστε οφείλει να υπερέχει της κομματικής, ενώ κανένας από τους πολιτικούς αρχηγούς δεν έχει τις ικανότητες που προβάλλει – όπως είμαστε σίγουροι πως γνωρίζουν τόσο οι ίδιοι, όσο και όλοι οι Έλληνες, κρίνοντας από τις δημοσκοπήσεις.
.
.
