Ενοχοποιώντας το κίτρινο μέταλλο για τις οικονομικές κρίσεις, είναι σαν να θεωρούμε υπεύθυνο τον ταμία, επειδή ήταν στην τράπεζα κατά τη διάρκεια μίας ληστείας – ενώ το νόμισμα θα μπορούσε να εγγυηθεί ακόμη και την παγκόσμια ειρήνη
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η ετήσια εξόρυξη χρυσού ύψους 1,5% αποκλείει τον πληθωρισμό, προσδιορίζοντας ουσιαστικά έναν ιδανικό, παγκόσμιο ρυθμό ανάπτυξης. Ο κανόνας του χρυσού ωφελεί την πραγματική οικονομία, ενώ ζημιώνει τη χρηματοπιστωτική – «πνίγει» δηλαδή το κερδοσκοπικό τέρας.
Εάν ολόκληρος ο πλανήτης είχε αποδεχθεί τον κανόνα του χρυσού, θα ήταν κυριολεκτικά αδύνατη η διεξαγωγή στρατιωτικών, συμβατικών πολέμων – επειδή δεν θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν. Αδύνατοι θα ήταν και οι οικονομικοί πόλεμοι στη σημερινή τους μορφή, αφού δεν θα υπήρχαν τα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής – επίσης οι συναλλαγματικοί πόλεμοι, αφού δεν θα ήταν εφικτές οι τεχνητές μειώσεις των ισοτιμιών των νομισμάτων“.
.
Άρθρο
Στην απλή, «καθαρή» του μορφή, χαρακτηρίζεται ως «κανόνας» του χρυσού η 100% αντιστοιχία των νομισμάτων που κυκλοφορούν, με μία ορισμένη ποσότητα του κίτρινου μετάλλου – την οποία διατηρεί στα θησαυροφυλάκια του ο «οργανισμός» που τα εκδίδει.
Για παράδειγμα, εάν καθοριστεί πως μία ουγγιά χρυσού κοστίζει (αντιστοιχεί με) 1.300 δολάρια τότε, εάν η κεντρική τράπεζα που εκδίδει τα δολάρια, η Fed στην προκειμένη περίπτωση, έχει στα θησαυροφυλάκια της μόλις μία ουγγιά χρυσού, θα μπορεί να εκδίδει, να θέτει σε κυκλοφορία δηλαδή, μόνο 1.300 δολάρια.
Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, όλα τα δολάρια που κυκλοφορούν, θα μπορούν να αντικαθίστανται με ανάλογη ποσότητα χρυσού, με κριτήριο την ισοτιμία που έχει καθοριστεί. Επομένως, στο «σύστημα του χρυσού», το δολάριο ή όποιο άλλο νόμισμα εφαρμόζει τον κανόνα, έχει τη μορφή ενός «τίτλου ιδιοκτησίας» – ο οποίος εξασφαλίζει το δικαίωμα στον κάτοχο του, να το ανταλλάσσει όποτε θέλει με μία ορισμένη ποσότητα χρυσού.
Για σύγκριση, τα σημερινά χαρτονομίσματα χωρίς αντίκρισμα (Fiat money), δεν ανταλλάσσονται με τίποτα – οπότε, ο «οργανισμός» που τα εκδίδει, η εκάστοτε κεντρική τράπεζα, δεν έχει απολύτως καμία υποχρέωση απέναντι στους ιδιοκτήτες τους. Ακριβώς για το λόγο αυτό, η αξία τους στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στην εμπιστοσύνη μεταξύ των συναλλασσομένων – στο ότι δηλαδή θα γίνουν «de facto» αποδεκτά ως μέσο συναλλαγής, οπότε ανταλλαγής με άλλα αγαθά.
Περαιτέρω, εάν μία χώρα έχει υιοθετήσει το κανόνα του χρυσού, τότε ο αριθμός των νομισμάτων που θέτει σε κυκλοφορία και ο οποίος αντιστοιχεί στις ποσότητες χρυσού που κατέχει, μπορεί να αυξηθεί είτε μέσω αγορών χρυσού από άλλες χώρες, είτε με τη βοήθεια της εξόρυξης. Τα κράτη που έχουν ελλείμματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους, όπως οι Η.Π.Α., χάνουν τελικά χρυσό – ενώ τα πλεονασματικά, όπως η Κίνα, κερδίζουν.
Επειδή τώρα οι παγκόσμιες ποσότητες χρυσού αυξάνονται ετήσια μόλις κατά 1,5%, οπότε και τα χρήματα που κυκλοφορούν, εάν αποδεχθούμε έναν ανάλογο ρυθμό ανάπτυξης, ο οποίος φαίνεται πως μπορεί να θεωρηθεί «αειφόρος» (δεν καταναλώνεται υπερβολική ενέργεια, δεν καταστρέφεται το περιβάλλον εις βάρος των επομένων γενεών κοκ.), τότε δεν δημιουργείται πρόβλημα μειωμένης ρευστότητας.
Ακόμη όμως και να δημιουργούταν, η αύξηση της ποσότητας των χρημάτων που κυκλοφορούν δεν θα εμποδιζόταν από τις περιορισμένες ποσότητες χρυσού – επειδή θα μπορούσε να καθοριστεί μία νέα, υψηλότερη ισοτιμία του χρυσού, οπότε να αυξηθούν οι ποσότητες χρημάτων (ανάλυση).
Όλοι αυτοί λοιπόν που θεωρούν πως η βασική αιτία της Μεγάλης Ύφεσης του 1929 ήταν η σύνδεση των νομισμάτων με το χρυσό, άρα ο κανόνας, διαπράττουν ένα μεγάλο σφάλμα – αφού η κεντρική τράπεζα θα μπορούσε να προβεί σε αύξηση της τιμής του, οπότε θα είχε τη δυνατότητα να θέσει σε κυκλοφορία περισσότερα χαρτονομίσματα.
Βέβαια, για πολλούς δεν επρόκειτο για λάθος, αλλά για σκοπιμότητα εκ μέρους του καρτέλ των τραπεζών, οι οποίες ελέγχουν τη Fed – επειδή γνώριζαν και γνωρίζουν ότι, ο κανόνας του χρυσού είναι εναντίον των συμφερόντων τους.
Με απλά λόγια και χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, ο κανόνας του χρυσού δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στο χρηματοπιστωτικό τομέα – στους τοκογλύφους δηλαδή, οι οποίοι δεν μπορούν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος των υπολοίπων, εκδίδοντας χρήματα από το πουθενά και χωρίς αντίκρισμα.
.
Η επιστροφή στον κανόνα του χρυσού
Η ιστορία του πρώτου, καθώς επίσης του δεύτερου παγκόσμιου συναλλαγματικού πολέμου τεκμηριώνει το ότι, ο κανόνας του χρυσού επιβιώνει μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή, όπου ένα κράτος υπερχρεώνεται μαζικά – με αποτέλεσμα να πιέζεται σε τέτοιο βαθμό οικονομικά, ώστε να εγκαταλείπει τον κανόνα του χρυσού, κυρίως για να υποτιμήσει το νόμισμα του.
Με τον τρόπο αυτό ελπίζει πως θα ωφεληθεί από το συγκεκριμένο μονομερές πλεονέκτημα του, απέναντι στα υπόλοιπα κράτη – αυξάνοντας τις εξαγωγές και μειώνοντας τις εισαγωγές του (μερκαντιλισμός), καθώς επίσης καθιστώντας φθηνότερες τις πάσης φύσεως υπηρεσίες του, όπως είναι ο τουρισμός.
Στο γράφημα που ακολουθεί, φαίνεται η έξοδος ορισμένων κρατών από τον κανόνα του χρυσού μεταξύ των ετών 1925 και 1940 (με τα μικρά τρίγωνα), καθώς επίσης η διαμόρφωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος σε δολάρια του 1999, με τις αντίστοιχες καμπύλες.
.
Έξοδος από τον κανόνα του χρυσού – η χρονική περίοδος που οι διάφορες χώρες έπαψαν να βασίζουν την ποσότητα του χρήματος στα αποθέματα χρυσού.
.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
