Η ξαφνική παραίτηση του Ισπανού Βασιλιά λειτουργεί σαν μία κατάρα – παρά το ότι ο πρωθυπουργός προσπάθησε να ωραιοποιήσει το θέμα, «πουλώντας» το στους Πολίτες ως δήθεν απόδειξη της ωριμότητας της ισπανικής δημοκρατίας
.
Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να συμπαθήσει κάποιον πολιτικό, θρησκευτικό ή άλλου είδους ηγέτη ο οποίος, αντιμετωπίζοντας προβλήματα επιβίωσης (λόγω διαφθοράς, σκανδάλων κλπ.), επιλέγει να αποχωρήσει, φορτώνοντας τα βάρη στο διάδοχο του. Πόσο μάλλον όταν αυτός που παραιτείται είναι Βασιλιάς, ενώ αυτός που τον διαδέχεται γιός του – ιδίως σε μία εποχή, όπου η οικονομική κατάσταση της συγκεκριμένης χώρας είναι καταστροφική.
Ειδικότερα, η ξαφνική παραίτηση του Ισπανού μονάρχη, κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα του, λειτουργεί σαν μία κατάρα – παρά το ότι ο πρωθυπουργός προσπάθησε να ωραιοποιήσει το θέμα, «πουλώντας» το στους Πολίτες ως απόδειξη της ωριμότητας της ισπανικής δημοκρατίας, καθώς επίσης ως το ιδανικό «σήμα κατατεθέν» του Ισπανικού Βασιλείου.
Οι «υπήκοοι» πάντως του Βασιλιά θα πρέπει να είναι πολύ ευχαριστημένοι από την αποχώρηση του – αφού, σύμφωνα με παλαιότερες δημοσκοπήσεις, σε ποσοστό πάνω από το 65% επιθυμούσαν την παραίτηση του. Το ότι όμως τελικά το αποφάσισε ο Βασιλιάς δεν οφείλεται στη δημοκρατικότητα του, αφού πρόκειται ολοκάθαρα για μία απεγνωσμένη προσπάθεια του να σώσει τη μοναρχία από τον επερχόμενο θάνατο της – με τη βοήθεια του διαδόχου του, ο οποίος είναι πολύ πιο αγαπητός στο λαό της Ισπανίας.
Κανένας όμως μονάρχης, όπως επίσης καμία παραποιημένη στατιστική δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός ότι, ολόκληρη η Ισπανία έχει καταρρεύσει – αφού είναι βυθισμένη στην κρίση χρέους, από την οποία είναι μάλλον απίθανο να ξεφύγει.
Αυτό που την κρατάει ακόμη στη ζωή είναι η πλήρης υποταγή της στη Γερμανία – η δουλική καλύτερα στάση της απέναντι στην καγκελάριο η οποία δεν χαρακτηρίζει δυστυχώς μόνο τον πρωθυπουργό ή τα πολιτικά κόμματα, αλλά και τους Πολίτες, με εξαιρέσεις φυσικά.
Σε κάθε περίπτωση, μετά το σπάσιμο της φούσκας των ακινήτων, χιλιάδες οικογένειες εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους – τα οποία κατάσχεσαν οι τράπεζες, επειδή δεν μπορούσαν να πληρωθούν οι δόσεις. Μία ολόκληρη γενιά νέων πτυχιούχων συνεχίζει να είναι άνεργη, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον της – επιθυμώντας να μεταναστεύσει το συντομότερο δυνατόν.
Όποιος δεν μεταναστεύει δε, κατεβαίνει στους δρόμους – αφού σχεδόν καθημερινά σημειώνονται διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στη Μαδρίτη, οι οποίες πάρα πολύ συχνά καταλήγουν σε οδομαχίες που προσπαθεί βίαια να αποτρέψει η αστυνομία.
Υπάρχει βέβαια και η υπερήφανη πλευρά της Ισπανίας, η οποία δεν υποτάσσεται με δουλικότητα στη Γερμανία – η Καταλονία, η οποία ανήκει στις οικονομικά ισχυρότερες περιοχές της χώρας, επιθυμώντας την απόσχιση και ανεξαρτησία της. Η διεφθαρμένη κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιδράσει απέναντι στο προγραμματισμένο δημοψήφισμα του Νοεμβρίου, παρά το ότι το απαγόρευσε κοινοβουλευτικά – αφού ο πρόεδρος της Καταλονίας αδιαφόρησε εντελώς.
Στα πλαίσια αυτά, σχεδόν ένα έτος πριν από τις βουλευτικές εκλογές, το σήμα που εκπέμπει η Ισπανία δεν είναι άλλο από το εξής: «Το πλοίο βυθίζεται, ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Ο πρωθυπουργός βέβαια είναι ο πρώτος που προσπαθεί να επιβιώσει, μετά τις μαζικές απώλειες του κόμματος του στις Ευρωεκλογές – επιλέγοντας να παγώσει το πρόγραμμα λιτότητας, παρά τις «επιπλήξεις» του ΔΝΤ, να περιορίσει τη φορολογία, καθώς επίσης να ανακοινώσει ένα ευρύτερο πρόγραμμα καταπολέμησης της ανεργίας, ύψους 6,3 δις €.
Ο θάνατος όμως της μεσαίας τάξης της χώρας, μετά τις τεράστιες μειώσεις μισθών, καθώς επίσης μετά από την κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, έχει δημιουργήσει μία καινούργια κατώτερη εισοδηματική τάξη – η οποία φυσικά δεν είναι ικανή να δημιουργήσει ανάπτυξη, μεταφέροντας τις οδύνες της στους δρόμους. Οι διαδηλώσεις που τροφοδοτούνται από την τάξη αυτή συντελούν στην κλιμάκωση της πολιτικής κρίσης, η οποία καταστρέφει εντελώς την οικονομική σταθερότητα της Ισπανίας.
Οι προσπάθειες της χώρας λοιπόν να μιμηθεί το γερμανικό πρότυπο, μειώνοντας τους μισθούς για να αυξήσει τις εξαγωγές, ανταγωνιζόμενη χώρες όπως το Μαρόκο και την Τουρκία, την έχουν οδηγήσει σε ένα τρομακτικό αδιέξοδο – από το οποίο πολύ δύσκολα θα ξεφύγει. Η εικόνα του εμπορικού ισοζυγίου της είναι ξεκάθαρη – ενώ δεν αφήνει καμία απολύτως αμφιβολία, για την αποτυχία της ακολουθούμενης πολιτικής.
.
Ισπανία – εμπορικό ισοζύγιο (σε χιλιάδες Ευρώ)
.
Όσον αφορά ειδικά την καταπολέμηση της ανεργίας, με τη βοήθεια της μείωσης του εργατικού δυναμικού λόγω μετανάστευσης, καθώς επίσης της μερικής απασχόλησης, τα αποτελέσματα είναι αρνητικά – παρά το ότι ωραιοποιούνται οι στατιστικές.
Επιστρέφοντας στο θέμα της μοναρχίας, οι ισπανικές εφημερίδες αναφέρονται στα λόγια της βασίλισσας Σοφίας η οποία, όταν πριν μερικά χρόνια υπήρχαν διαδόσεις σχετικά με την παραίτηση του συζύγου της είχε πει χαρακτηριστικά ότι, «Ένας Βασιλιάς δεν παραιτείται, ένα Βασιλιάς πεθαίνει στο βασιλικό κρεβάτι του». Απαιτούν δε δημοψήφισμα για το μέλλον της Βασιλείας (πηγή) – ενώ τα αριστερά κόμματα έχουν αναγγείλει ήδη κινητοποιήσεις, εναντίον του Θεσμού.
Ειδικότερα, μετά την ξαφνική παραίτηση του Βασιλιά, χιλιάδες Ισπανοί διαδήλωσαν σε πάνω από είκοσι πόλεις, με συνθήματα εναντίον της μοναρχίας – αναφέροντας μεταξύ άλλων «Τέλος στη Βασιλεία. Δημοψήφισμα». Η αστυνομία αναγκάστηκε δε να περιφρουρήσει με μεγάλες δυνάμεις το παλάτι, για να αποφευχθούν τυχόν επεισόδια – γεγονός που θυμίζει τη γαλλική επανάσταση, η οποία ξέσπασε λίγο μετά τη χρεοκοπία της χώρας.
