Οι τράπεζες της χώρας έχουν στη διάθεση τους φρέσκα χρήματα, για να μπορέσουν να αγοράσουν κρατικά ομόλογα, διευκολύνοντας την κυβέρνηση, η οποία τις βοήθησε με ανάλογο διάταγμα – το ένα χέρι πλένει το άλλο και τα δύο το πρόσωπο
.
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ανακοινώνει την πρόθεση του για θεσμικές αλλαγές (Γερουσία κλπ.), όταν αφενός μεν το κοινωνικό κράτος περιορίζεται συνεχώς (χαράτσι στα νοσοκομεία κοκ.), αφετέρου αυτό που σίγουρα θα επιθυμούσαν να ακούσουν οι Έλληνες, είναι τα σχέδια της κυβέρνησης για την έξοδο από την κρίση (ύφεση, ανεργία, χρεοκοπίες μικρομεσαίων επιχειρήσεων) – παράλληλα με το πως θα εκδιωχθούν άμεσα οι «αρχιερείς της δύναμης» από την Ελλάδα.
Πόσο μάλλον όταν όλοι γνωρίζουν πλέον ότι, με τους εισβολείς δεν διαπραγματεύεσαι – είτε τους δέχεσαι όπως είναι, με όλα όσα απαιτούν, είτε τους διώχνεις μία ώρα αρχύτερα. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να συμβεί με υπουργούς που ακολουθούν πιστά τις εντολές της Τρόικας (δεν θα ήθελε κανείς να υπερβάλλει, χαρακτηρίζοντας τους γενίτσαρους ή βατράχια), ή με βουλευτές που υπογράφουν «εν λευκώ» την καταδίκη της χώρας – χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για τις βασικές ανάγκες εκείνων των Πολιτών, οι οποίοι τους εμπιστεύθηκαν την εξουσία.
Το πόσο «ερασιτεχνικά» συμπεριφέρεται η κυβέρνηση της χώρας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, θεωρούμε ως λύση την ερμαφρόδιτη αριστερά), φαίνεται από την Ιταλία – το δημόσιο χρέος της οποίας σημείωσε νέο αρνητικό ρεκόρ στο 132,6% (χωρίς τον έλεγχο καμίας Τρόικας), έναντι 127% το 2012.
Ειδικότερα, οι ιταλικές τράπεζες βρήκαν έναν καινούργιο τρόπο εκτύπωσης νέων χρημάτων, χωρίς κανένας να το αντιληφθεί – με την πλειοψηφία να έχει επικεντρωθεί στη διαμάχη της Ρωσίας με την Ουκρανία (κατ’ επέκταση, με την ΕΕ, με τις Η.Π.Α. και με το δορυφόρο τους: την πρωσική Γερμανία, η καγκελάριος της οποίας προκάλεσε ουσιαστικά την κρίση, βοηθώντας την ακροδεξιά να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας – όπως απέδειξαν τα e-mail της καγκελαρίου, τα οποία αποκαλύφθηκαν).
Η διαδικασία της εκτύπωσης ξεκίνησε με την ανακοίνωση της κεντρικής τράπεζας της Ιταλίας, σύμφωνα με την οποία προγραμμάτιζε να αξιολογηθεί μόνη της. Με δεδομένο δε το ότι, μέτοχοι της κεντρικής τράπεζας είναι ορισμένα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά ταμεία, κυρίως όμως οι εμπορικές τράπεζες της Ιταλίας (κάτι ανάλογο με τη γαλλική κεντρική τράπεζα, μετά την ιδιωτικοποίηση της το 1993), η «ανατίμηση» της αξίας της μοιάζει με «βροχή χρημάτων» για τις υπερχρεωμένες ιταλικές τράπεζες.
Στα πλαίσια αυτά, τέλη Ιανουαρίου η κεντρική τράπεζα εκτίμησε εκ νέου το μετοχικό της κεφάλαιο – με αποτέλεσμα να αυξηθεί στα 7,5 δις € από μόλις 156.000 € προηγουμένως. Με τον τρόπο αυτό η Intesa Sanpaolo έλαβε ουσιαστικά 2,3 δις € ως δώρο, ενώ η Unicredit 1 δις €. Στην πραγματικότητα, οι δύο παραπάνω τράπεζες εισέπραξαν κέρδη από το τίποτα, ενισχύοντας την κεφαλαιακή τους βάση – η οποία βρισκόταν σε οριακά επίπεδα.
Μέσω της παραπάνω «δημιουργικής λογιστικής», οι ιταλικές τράπεζες έχουν πλέον στη διάθεση τους φρέσκα χρήματα, για να μπορέσουν να αγοράσουν κρατικά ομόλογα – διευκολύνοντας την κυβέρνηση, η οποία τις βοήθησε με ανάλογο διάταγμα. Με απλά λόγια, «Το ένα χέρι πλένει το άλλο και τα δύο το πρόσωπο» – χωρίς να εξαιρέσουμε την ΕΚΤ και τον Ιταλό διοικητή της, ο οποίος φυσικά γνωρίζει το τέχνασμα.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη των αγορών ομολόγων του δημοσίου εκ μέρους των Ιταλικών τραπεζών – η οποία εντάθηκε ξανά μετά το 2011.
.
Η εξέλιξη των αγορών ομολόγων του δημοσίου εκ μέρους των Ιταλικών τραπεζών
.
Η ανίερη συμμαχία κυβερνήσεων και τραπεζών λοιπόν καλά κρατεί – ενώ το τεράστιο τραπεζικό πρόβλημα της Ευρώπης (ανάλυση) συνεχίζει να κρύβεται κάτω από το χαλί. Οι κερδισμένες είναι φυσικά οι μεγάλες τράπεζες, εις βάρος των μικρών – όπως η υπερχρεωμένη «Monte dei Paschi», η οποία δεν εισέπραξε τίποτα από την νέα εκτίμηση της κεντρικής τράπεζας.
Περαιτέρω, η κυβέρνηση της Ιταλίας θέλει με τον τρόπο αυτό, ή με κάποιους άλλους, να βοηθήσει τις μεγάλες τράπεζες της να ανταπεξέλθουν καλύτερα με το «Stress Test» της ΕΚΤ – όπως επίσης συμβαίνει κρυφά σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης.
Υπενθυμίζουμε πως η Ιρλανδία είχε χρησιμοποιήσει, κρυφά από το ευρύ κοινό και τα ΜΜΕ, έναν άλλο «δημιουργικό» τρόπο. Ειδικότερα, η κεντρική της τράπεζα αγόρασε ομόλογα του δημοσίου, συνολικού ποσού ίσου με το 20% του ΑΕΠ της χώρας – τα οποία εν πρώτοις είχαν περιθώριο χάριτος, οπότε δεν πληρώνονταν οι δόσεις.
Οι τόκοι δε, τους οποίους πρέπει να πληρώσει το δημόσιο, του επιστρέφονται πίσω – επειδή θεωρούνται κέρδη της κεντρικής τράπεζας που του ανήκει. Επομένως, το ιρλανδικό δημόσιο δανείσθηκε άτοκα χρήματα από την κεντρική του τράπεζα, με την αποπληρωμή των δόσεων να μεταφέρεται στο μέλλον – γεγονός που ισοδυναμεί με την εκτύπωση νέων ευρώ, εκ μέρους της χώρας.
