Δύο χώρες, η Γερμανία και η Ελλάδα, επιμένουν να μην αποδέχονται τους κανόνες κοινής συμβίωσης, τους οποίους έχουν συνυπογράψει – με καταστροφικές συνέπειες τόσο για το μέλλον της νομισματικής ένωσης, όσο και για τη Δημοκρατία
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
“Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε σε σοβαρή μείωση της εθνικής μας κυριαρχίας ισχυριζόμενος ότι, ένα έθνος πού χρωστάει τόσα πολλά χρήματα, δεν μπορεί πλέον να ορίζει τον εαυτό του – χάνει επομένως την ανεξαρτησία του. Ευτυχώς για εμάς, υπάρχουν παραδείγματα άλλων πρωθυπουργών πού βρέθηκαν στην ίδια δυσκολία, αλλά δεν είχαν τις ίδιες απόψεις.
Ειδικότερα, όταν ο Καποδίστριας ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, η οικονομία δεν ήταν απλά καταστραμμένη, αλλά ανύπαρκτη, με τα ταμεία του κράτους άδεια – ενώ έπρεπε να χρηματοδοτήσει και τον πόλεμο εναντίον των Τούρκων. Αναγκάσθηκε λοιπόν να ζητήσει δάνειο από το εξωτερικό – λαμβάνοντας το από τη Γαλλία και τη Ρωσία.
.
.
Παρά το ότι όμως ήταν υποχρεωμένος να δανεισθεί, καθώς επίσης να διαχειρισθεί σωστά το υφιστάμενο δημόσιο χρέος, δεν υποτάχθηκε καθόλου στις επιθυμίες των ξένων δυνάμεων – διαχωρίζοντας εντελώς την εξωτερική πολιτική από τη δεινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, κατορθώνοντας να ανατρέψει τις εις βάρος της Ελλάδας συνθήκες και να επεκτείνει τα σύνορα του μικρού τότε ελληνικού κράτους.
Οι επιτυχίες του οφείλουν να είναι ένα μάθημα για όλους αυτούς, οι οποίοι υποστηρίζουν πως όποιος δανείζεται, τιμώντας βέβαια το λόγο του, χάνει την εθνική του κυριαρχία. Προφανώς από εμάς εξαρτάται τι θα παραχωρήσουμε και τι όχι – σε καμία περίπτωση από τους δανειστές μας, οι οποίοι δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να μας υποδεικνύουν την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουμε.
Αυτοί που μας δανείζουν, απαιτούν τόκους και περιμένουν να πάρουν τα χρήματα τους πίσω – χωρίς να θέτουν ως όρο την ανταλλαγή των εθνικών μας δικαιωμάτων με χρήματα. Οι Έλληνες πολιτικοί είναι δυστυχώς αυτοί που επιλέγουν τη συγκεκριμένη ανταλλαγή, ξεπουλώντας την πατρίδα τους με πρόσχημα το δανεισμό.
Είναι ντροπή να έχουν κυβερνήσει τη χώρα πολιτικοί όπως ο Καποδίστριας και εμείς να ψάχνουμε ακόμη να βρούμε με ποιόν τρόπο θα ζητιανέψουμε λίγα χρήματα – καθώς επίσης να είμαστε πρόθυμοι να ξεπουλήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, για να μην επιστρέψουμε τα δανεικά. Ίσως να έχουμε ξεχάσει ότι, η αξιοπρέπεια είναι η μοναδική μας περιουσία – ακόμη και όταν κινδυνεύουμε να χρεοκοπήσουμε ή να καταρρεύσουμε.
Είναι ντροπή να βλέπουμε τόσους Έλληνες να τρέχουν πίσω από διεφθαρμένα κόμματα, να ιδρύουν δικά τους, να «στοιβάζονται» στις τηλεοράσεις και να δημαγωγούν ασύστολα, με μία απίστευτη ιδιοτέλεια – με το συμφέρον τους πριν από όλα, καθώς επίσης με μία επαίσχυντη αδιαφορία και έλλειψη αλληλεγγύης για τους συμπολίτες τους, για την πατρίδα τους, καθώς επίσης για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Είναι επίσης μεγάλη ντροπή να θέλουμε να «ρευστοποιήσουμε» ακόμη και τους προγόνους μας, να εξαργυρώσουμε δηλαδή την προσφορά τους, ισχυριζόμενοι πως επειδή αυτοί τοποθέτησαν τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού, θα πρέπει η Ευρώπη να «ταΐζει» τους σημερινούς Έλληνες δωρεάν – αντί να αγωνισθούμε για να προσφέρουμε ακόμη περισσότερα στον πλανήτη, από αυτά που πρόσφερε η πατρίδα μας πολλούς αιώνες πριν“.
.
Ανάλυση
Πρέπει να κατανοήσουμε άμεσα σαν Πολίτες ενός Έθνους ότι, ο μοναδικός τρόπος για να εξαπατηθεί κανείς, είναι να θέλει ο ίδιος να εξαπατήσει – διαφορετικά δεν συμβαίνει ποτέ κάτι τέτοιο (πάντοτε υπάρχουν εξαιρέσεις).
Στα πλαίσια αυτά, όσο δεν θέλουμε να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας, ισχυριζόμενοι ανόητα πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο, παρά το ότι γνωρίζουμε πως αυτό που απαιτείται από τους δανειστές μίας χώρας δεν είναι η εξόφληση των δανείων αλλά η εξυπηρέτηση τους (πληρωμή των τόκων ύψους περί τα 6 δις € σήμερα, καθώς επίσης «ανακύκλωση» των χρεολυσίων, όπου με νέα δάνεια αποπληρώνονται τα παλαιά), θα μας πάρουν «ακόμη και τα παντελόνια μας» – σε εξευτελιστικές τιμές.
Η μέθοδος, ο τρόπος καλύτερα που θα συμβεί αυτό, φαίνεται ολοκάθαρα στο παράδειγμα του «Αστέρα Βουλιαγμένης» – παρά το ότι ίσως τελικά αποφευχθεί η εκποίηση του συγκεκριμένου «φιλέτου», επειδή ανήκει εν μέρει στη Εθνική Τράπεζα, ενώ είναι πολύ «χτυπητό». Ειδικότερα, το συγκρότημα αξίζει περί τα 2 δις €, κινδυνεύοντας να πουληθεί μόλις 300 εκ. €, με δώρο έναν πολύ μεγαλύτερο συντελεστή δόμησης – οπότε στο 10% περίπου της πραγματικής του αξίας.
Εάν υποθέσουμε λοιπόν ότι, η συνολική ακίνητη περιουσία του δημοσίου αξίζει γύρω στα 300 δις €, με «αναγωγή» στον Αστέρα θα πουληθεί στο 10% της τιμής της – ήτοι περί τα 30 δις €, τα οποία θα οδηγηθούν εξ ολοκλήρου στην εξυπηρέτηση ενός χρέους ύψους 320 δις €, οπότε θα μειωθεί μόλις στα 290 δις €.
Επομένως, θα εκποιήσουμε ακίνητα αξίας 300 δις € έναντι ενός χρέους 320 δις € και θα μείνουμε χρεωμένοι με ακόμη 290 δις € – στα οποία θα προστεθούν έξοδα «μεταβίβασης» (μισθοί, προμήθειες κλπ.), οπότε θα παραμείνουν τα 320 δις € χρέος, χωρίς όμως να διαθέτουμε πια καθόλου ακίνητη περιουσία. Εάν αυτό δεν είναι το «άκρον άωτο» της ανοησίας ενός λαού, τότε πως θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς;
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
