Το 45% των Ελλήνων, κατά τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, θεωρεί πως κανένα από τα δύο κόμματα εξουσίας δεν είναι κατάλληλο για να κυβερνήσει την Ελλάδα. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, η καταστροφική «εισβολή» του ΔΝΤ είχε ένα και μόνο θετικό αποτέλεσμα: συντέλεσε, συνέβαλλε καλύτερα, στην αύξηση της ωριμότητας και της σύνεσης των πολιτών της χώρας μας.
Ανεξάρτητα από αυτό, ένα από τα πλέον εντυπωσιακά στοιχεία στη σύγχρονη ελληνική πολιτική τραγωδία είναι το ότι, η αξιωματική αντιπολίτευση «εκλιπαρεί γονατιστή» το κομμουνιστικό κόμμα, επιθυμώντας όσο τίποτα άλλο τη συνεργασία του – ακριβώς όπως ένας νεαρός, ζωηρός και άμυαλος άνδρας, παρενοχλεί δημοσία μία σοβαρή, συνετή, δογματική και ώριμη κυρία, η οποία όμως αδιαφορεί εντελώς για την ύπαρξη του.
Βλέποντας το κανείς έκπληκτος συμπεραίνει ότι, η αξιωματική αντιπολίτευση είναι απολύτως πεπεισμένη για την ορθότητα των απόψεων, καθώς επίσης για το υψηλό «κύρος» του κομμουνιστικού κόμματος – το οποίο κυριολεκτικά «θεοποιεί».
Αναρωτιέται βέβαια, αμέσως μετά, γιατί να ψηφίσει τον «κομπάρσο» και όχι τον πρωταγωνιστή, αφού ο ίδιος ο «κομπάρσος» φαίνεται πως θα ψήφιζε και αυτός τον πρωταγωνιστή, εάν δεν είχε τις ιδιοτελείς, προσωπικές του φιλοδοξίες – οι οποίες δεν είναι άλλες από την «υφαρπαγή» της εξουσίας. Ο «κομπάρσος» γνωρίζει αναμφίβολα πως για να τα καταφέρει, πρέπει να εκμεταλλευθεί τη μία και μοναδική ευκαιρία που του έχει δοθεί στην ιστορία του: την αντίδραση των πολιτών, εναντίον όλων των υποστηρικτών των μνημονίων.
Στη συνέχεια προσπαθεί εύλογα κανείς να φέρει στη μνήμη του, ποια είναι η βασική ιδεολογία του κομμουνιστικού κόμματος – συνοψίζοντας την απλοϊκά στην κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, στον «κρατισμό» σοβιετικού τύπου καλύτερα, στην έξοδο από την Ευρωζώνη, όπως και από την Ευρωπαϊκή ένωση, στην άρνηση του δημοσίου χρέους (ενδεχομένως και του ιδιωτικού), στη βίαιη κατάληψη της εξουσίας, στην κατάργηση του Κοινοβουλίου, στη «δικτατορία του προλεταριάτου», καθώς επίσης στην κρατικοποίηση τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας περιουσίας.
Όλοι οι «συντελεστές και τα μέσα παραγωγής» πρέπει να περιέλθουν στην ιδιοκτησία του λαού, ο οποίος θα είναι πλέον κυρίαρχος και αυτάρκης – με ερμητικά κλειστά, προστατευμένα από το στρατό, τα σύνορα της χώρας του.
Αφού το κάνει κανείς αυτό, επιχειρεί φιλότιμα να θυμηθεί τι ακριβώς έχει ανακοινώσει πως «πρεσβεύει» η αξιωματική αντιπολίτευση – γνωρίζοντας βέβαια ότι, τα λόγια και οι δεσμεύσεις δεν έχουν καμία ουσιαστική σημασία για την πολιτική. Το γεγονός αυτό άλλωστε αποδείχθηκε πρόσφατα, για πολλοστή φορά, από την άθλια συμπεριφορά της σημερινής «δημοκρατικής» κυβέρνησης – η οποία δεν τήρησε απολύτως τίποτα από τα υπεσχημένα, υπεξαιρώντας την ψήφο όλων αυτών που ήταν τόσο ανόητοι και την πίστεψαν.
Θυμάται λοιπόν κανείς πως η αξιωματική αντιπολίτευση είναι υπέρ της Ευρωζώνης και του ευρώ (το έχει πει χιλιάδες φορές), σκέφτεται να ζητήσει διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, δεν σχεδιάζει την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, είναι μεν σε κάποιο βαθμό υπέρ του κρατισμού, αλλά μόνο επειδή εκεί βρίσκονται οι δημόσιοι υπάλληλοι που θέλει να την στηρίξουν, δεν έχει αναφερθεί σε μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, ούτε σε δημεύσεις περιουσιών κοκ.
Αφού ολοκληρώσει τις σκέψεις του, αναρωτιέται κανείς εύλογα: Πως είναι δυνατόν να εκλιπαρεί γονατιστή η αξιωματική αντιπολίτευση για συνεργασία και να θαυμάζει το κομμουνιστικό κόμμα, όταν έχει θεωρητικά, στα λόγια, μία τόσο διαφορετική ιδεολογία; Πρόκειται απλά για «καιροσκοπισμό», για την υφαρπαγή της εξουσίας, με τη σκέψη πως «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», για την επιβολή του κομμουνισμού από την πλάγια οδό, ή υπάρχει κάποια άλλη αιτία, η οποία δεν είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού;
Δύσκολες ερωτήσεις και ακόμη πιο δύσκολο να βρει κανείς τις σωστές απαντήσεις. Δεν είναι υποχρεωμένος όμως, εάν θέλει αυτή τη φορά να ψηφίσει υπεύθυνα και να μην παραπονιέται, ισχυριζόμενος πως, αν και ο ίδιος πληρώνει, δεν φταίει, αφού για μία ακόμη φορά τον ξεγέλασαν;
Υπάρχει βέβαια και ένα τρίτο ισχυρό κόμμα στο «πολιτικό στερέωμα», καινούργιο ουσιαστικά, δυναμικό, ανερχόμενο, με «δημοσκοπικά» ποσοστά που ξεπερνούν ήδη το 15% – γεγονός που σημαίνει ότι, υποστηρίζεται τουλάχιστον από 1.125.000 Έλληνες (σε ένα σύνολο ψηφοφόρων 7.500.000).
Το κόμμα όμως αυτό έχει «ναζιστικά» και όχι απλά «εθνικιστικά» χαρακτηριστικά, όπως πολλά άλλα στην Ευρώπη (Γαλλία, Αυστρία, Ελβετία, στη Νορβηγία ήδη συγκυβερνάει κλπ.) – σύμφωνα βέβαια με αυτά που έχουν καταγραφεί από τα ΜΜΕ. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να έχει «δυνητικούς» ψηφοφόρους πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες, όταν η Ελλάδα έχει υποφέρει τα πάνδεινα από το ναζισμό και τη δικτατορία στο παρελθόν;
Η απάντηση εδώ είναι πολύ πιο απλή από τις προηγούμενες – αφού φαίνεται καθαρά ότι, οι εκλογείς έχουν την παρακάτω άποψη:
“Για να τιμωρήσει παραδειγματικά ο λαός, πολύ περισσότερο για να καταπολεμήσει και να «κατατροπώσει» την «πολιτική μαφία» του εσωτερικού, η οποία έχει «γαντζωθεί» στην εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες, «ρουφώντας» διαχρονικά το αίμα των Ελλήνων, καθώς επίσης για να διώξει τη «μαφία του εξωτερικού» (ΔΝΤ, Γερμανία), πριν είναι ακόμη πολύ αργά, χρειάζεται μία πιο ισχυρή, πολύ πιο εγκληματική «οργάνωση» – βίαιη, επιθετική, βάρβαρη, φυλετικά εθνικιστική, ρατσιστική, βάναυση, χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς και χωρίς φόβο να συγκρουσθεί σώμα με σώμα. Ας την εκλέξουμε λοιπόν για να καθαρίσει τη χώρα, αφού δεν υπάρχει άλλη λύση και μετά βλέπουμε”.
Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr
