ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ

Η αντίθετη άποψη που επικράτησε τότε, σύμφωνα με την οποία η σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν θα αντιμετώπιζε προβλήματα, όσο δεν θα υπήρχαν εμπορικές τράπεζες με παρουσία σε ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ, αποδείχθηκε σήμερα ότι ήταν εσφαλμένη – λόγω της στενής δικτύωσης των διαφόρων τραπεζών μεταξύ τους, με τη βοήθεια των χρηματοπιστωτικών εργαλείων, με αποτέλεσμα να εξελιχθούν σε εξαιρετικά επικίνδυνα συγκοινωνούντα δοχεία. 

Δυστυχώς η τότε ελπίδα, με βάση την οποία η πολιτική ένωση θα συμβάδιζε αυτόματα με την παραπάνω εξέλιξη, με τη δικτύωση δηλαδή των τραπεζών, αποδείχθηκε ουτοπική – αφού η προθυμία εκ μέρους των κρατών-μελών, για μία έστω μερική παραχώρηση της εθνικής τους κυριαρχίας, σε μία κοινή, ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, ήταν και συνεχίζει να είναι ανύπαρκτη. 

Επομένως, αυτό που απομένει σήμερα, είναι είτε η επιστροφή όλων των χωρών μαζί στα εθνικά τους νομίσματα, είτε η άμεση δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης – πριν ακόμη είναι πολύ αργά για όλους, αφού τα συνεχώς υψηλότερα επιτόκια δανεισμού, καθώς επίσης οι προβλεπόμενες αθετήσεις πληρωμών (εκ μέρους κρατών, τραπεζών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών), θα οδηγήσουν τη μία χώρα μετά την άλλη στη χρεοκοπία: ουδεμίας εξαιρουμένης.

Άλλωστε η αναζωπύρωση της κρίσης των τραπεζών στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α., ιδιαίτερα μετά το «συμβάν» στην JP Morgan(αποτελεί κατά πολλούς την κορυφή του παγόβουνου, πίσω από την οποία κρύβονται αρκετά άλλα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού κλάδου), είναι αυτή που θα πάρει σύντομα τη σκυτάλη – πόσο μάλλον όταν ήδη οι καταθέτες στη Ισπανία και στην Ιταλία αποσύρουν σιωπηρά τα χρήματα τους, διαισθανόμενοι την τεράστια καταιγίδα που θα ακολουθήσει. 

Ειδικά όσον αφορά την Ισπανία, μετά την «άτακτη» κρατικοποίηση της Bankia, ξαφνικά και μέσα σε μία μόλις νύχτα, φαίνεται πως οι περισσότερες τράπεζες της είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης και θα εθνικοποιηθούν, με τη βοήθεια του ευρωπαϊκού μηχανισμού διάσωσης – γεγονός που σημαίνει ότι, θα κοινωνικοποιηθούν οι ζημίες τους, θα αναληφθούν δηλαδή από τους Ισπανούς και στη συνέχεια από τους Ευρωπαίους Πολίτες, όπως συνέβη και με τη «δύστυχη» Ιρλανδία”.

.

Ανάλυση

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, εάν τοποθετούμαστε απέναντι σε ένα δίλημμα, όπου θα είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε μεταξύ:

(α) του μνημονίου – δηλαδή ύφεσης, λεηλασίας της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας, εξαθλίωσης, καμίας προοπτικής εξόδου από την κρίση, «καθαίρεσης» του κοινωνικού κράτους και

(β) της δραχμής, ασφαλώς θα προτιμούσαμε τη δραχμή – παρά το ότι είμαστε απολύτως σίγουροι ότι, θα οδηγούμαστε σε μία εξαιρετικά επώδυνη χρεοκοπία, η οποία θα κατάστρεφε τα πάντα στη χώρα μας.

Εν τούτοις, επειδή δεν τίθεται τέτοιο δίλημμα (πρόκειται για “πλύση εγκεφάλου”), αφού κανένας δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να εγκαταλείψουμε την Ευρωζώνη, ούτε άμεσα, ούτε έμμεσα (όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές), ακόμη και αν δεν τηρήσουμε κανέναν από τους όρους του μνημονίου, «επιλέγοντας» την πολύ λιγότερο οδυνηρή χρεοκοπία εντός του ευρώ, θεωρούμε εντελώς ανόητη την τυχόν «πρωτοβουλία» υιοθέτησης της δραχμής εκ μέρους μας.

Έχουμε την υποψία όμως ότι κάποιοι Ευρωπαίοι, όπως ο κ. Σόϊμπλε, προσπαθούν να μας πείσουν «γκεμπελικά» να αυτοκτονήσουμε, επειδή δεν μπορούν να μας «δολοφονήσουν» – λόγω του ότι οι συνέπειες μίας τέτοιας πράξης θα ήταν καταστροφικές για τους ίδιους τους επίδοξους «δολοφόνους» μας (η πιθανότερη αιτία είναι το ότι, μόνο εμείς έχουμε αντισταθεί, μέχρι στιγμής, στα όποια σχέδια τους – με κίνδυνο να εξεγερθούν και οι υπόλοιποι).

Ας μην ξεχνάμε δε ότι, το ευρώ ήταν ανέκαθεν ένα πολιτικό νόμισμα, το οποίο ουσιαστικά υποχρεώθηκε να υιοθετήσει η Γερμανία, έναντι της ένωσης της – γεγονός που πιθανόν να σημαίνει πως θέλει πια να απεγκλωβιστεί από το κοινό νόμισμα,με τη βοήθεια της πυροδότησης κρίσεων σε όλους τους “εταίρους” της, παραμένοντας φυσικά ενωμένη.

Από την άλλη πλευρά ορισμένοι “Αγγλοσάξονες”, με τη βοήθεια των διατεταγμένων οικονομολόγων τους, μας συστήνουν επίσης το δρόμο της δραχμής – έτσι ώστε να ενισχύεται το δολάριο και να καλύπτονται τα τεράστια προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας, της βρετανικής επίσης, πίσω από την κρίση χρέους της Ευρωζώνης (ας μην ξεχνάμε ότι, ο Δούρειος Ίππος, με τον οποίο «αποβιβάσθηκε» στην Ευρωζώνη το ΔΝΤ, ήταν η Ελλάδα – ενώ μέχρι το 2008 ο μοναδικός πελάτης του ΔΝΤ ήταν η Τουρκία).

Η τρίτη πλευρά, η οποία επίσης συστήνει (συνειδητά) την έξοδο μας από το ευρώ και την ΕΕ, την υιοθέτηση της δραχμής λοιπόν,είναι αυτή που πιστεύει στην κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία – είτε στον κομμουνισμό, είτε στον εθνικισμό.

Αυτό που εμείς πιστεύουμε, σεβόμενοι φυσικά τις διαφορετικές απόψεις, είναι το ότι, πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία και την υπομονή μας, μη επιτρέποντας να επηρεαστούμε από τις «προτροπές» για εθελούσια έξοδο από το ευρώ – πόσο μάλλον όταν έχουμε σχεδόν μηδενίσει το πρωτογενές έλλειμμα (αν και, έτσι ή αλλιώς, με βάση το μνημόνιο είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα – ενώ τα δάνεια, σε έναν ειδικό λογαριασμό, είναι αποκλειστικά και μόνο για την αποπληρωμή των προηγουμένων), με αποτέλεσμα να είναι σχετικά μικρότερος πλέον ο κίνδυνος εσωτερικής χρεοκοπίας (πληρωμή μισθών και συντάξεων κλπ.).

Παράλληλα, να σταματήσουμε εντελώς να δεχόμαστε την εκταμίευση των δόσεων εκ μέρους της Τρόικας, με τις οποίες ουσιαστικά πληρώνονται μόνο οι δανειστές μας – αφού ο μοναδικός ίσως τρόπος για να αποφύγουμε την υποθήκευση της πατρίδας μας, την οποία αποδέχθηκαν οι (δήθεν) εκπρόσωποι μας στη Βουλή, είναι να μην πάρουμε τα δάνεια που εγκρίθηκαν, με τους γνωστούς «εγκληματικούς» όρους.

Όπως ήδη αναφέραμε, αυτό θα σήμαινε τη αναβολή των πληρωμών προς τους πιστωτές μας (χρεοκοπία εντός του ευρώ) – γεγονός που όμως θα τους ανάγκαζε να διαπραγματευθούν μαζί μας, προτείνοντας μία λογική αποπληρωμή του χρέους μας (καμία διαγραφή, επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης, χαμηλά επιτόκια κλπ.), καθώς επίσης βιώσιμες συνθήκες για την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Οφείλουμε λοιπόν να κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες της επιστροφής στη δραχμή, παύοντας ταυτόχρονα να ακολουθούμε τις εντολές της Γερμανίας και των διεθνών τοκογλύφων – προτείνοντας παράλληλα ένα δικό μας σχέδιο εξόδου από την κρίση, αφού η επίλυση των οικονομικών προβλημάτων της πάμπλουτης, πολλαπλά προικισμένης χώρας μας, είναι κάτι παραπάνω από εφικτή (εάν όχι πανεύκολη).

Αργότερα, όταν σταθεροποιηθεί η οικονομία μας και εφόσον η Ευρωζώνη των τραπεζών δεν αλλάξει πορεία, παραμένοντας υπό την απολυταρχική ηγεμονία της πρωσικής Γερμανίας, θα ήταν ίσως σκόπιμο να επιστρέψουμε συνειδητά στο εθνικό νόμισμα, με δική μας πρωτοβουλία – χωρίς φυσικά να περιθωριοποιηθούμε και εάν το θεωρήσουμε σωστό (όχι μόνο από οικονομικής, αλλά και από γεωπολιτικής πλευράς).

Κλείνοντας, όπως πολύ σωστά επισήμανε ένας φίλος μας, “Τοποθετώντας τη γεωπολιτική παράμετρο στην, πολύπλοκη έτσι κι αλλιώς, εξίσωση, οι απαντήσεις σε σχέση με την βέλτιστη εύρεση του νομίσματος (ευρώ ή δραχμή), το οποίο θα μπορούσαμε να επιλέξουμε, γίνονται ακόμα πιο αβέβαιες.

Εάν υποθέσει (βασίμως) κανείς ότι, οι νικητές του 2ου Παγκοσμίου πολέμου (Η.Π.Α. – Μ. Βρετανία) δημιούργησαν την Ε.Ε., με μοναδικό σκοπό τη χαλιναγώγηση της Γερμανίας από μία μελλοντική επανάκαμψη και προσπάθεια κυριαρχίας της στην Ευρώπη, (αυτό που λέμε δηλαδή εξευρωπαϊσμός της Γερμανίας), τότε βρισκόμαστε στην τελική φάση του παιγνίου, όπου έχοντας ανακάμψει η Γερμανία, προσπαθεί να θέσει υπό τον πλήρη έλεγχό της ολόκληρη την Ε.Ε. – ειδικότερα, προς το παρόν, τις χώρες της Ευρωζώνης.

Από την άλλη πλευρά, οι αγγλοσάξονες (ΗΠΑ, Μ. Βρετανία) πιέζουν να δοθεί ως (δήθεν) λύση στο πρόβλημα, η δημιουργία υπερεθνικών δομών, οι οποίες δεν θα ελέγχονται από την Γερμανία.

Όσο όμως η Γερμανία αντιστέκεται στην παράδοση ενός βασικού πυλώνα της ανεξαρτησίας της (όπως, για παράδειγμα, τα ευρωομόλογα), τόσο θα εντείνονται οι προσπάθειες εκ μέρους των αγγλοσαξόνων να δημιουργούν προβλήματα στην Ευρωζώνη – προβλήματα που βεβαίως δημιουργούμε εμείς, καθώς επίσης οι πολιτικές και οι οικονομικές επιλογές μας“.

To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)