ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ
Το κοινό νόμισμα, το Ευρώ δηλαδή, ήταν από την αρχή ένας πολιτικός στόχος – σε καμία περίπτωση οικονομικός, αφού η Ευρώπη δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ένας «άριστος νομισματικός χώρος» (εάν οι τιμές και οι μισθοί στα κράτη-μέλη της ανέβαιναν και έπεφταν συγχρόνως, όταν μεσολαβούσε κάποια αλλαγή στις οικονομικές συνθήκες, κάτι που προϋποθέτει πλήρη κινητικότητα του Κεφαλαίου και των Εργαζομένων μεταξύ όλων των χωρών, τότε θα μιλούσαμε για έναν άριστο νομισματικό χώρο). Ακριβώς για το λόγο αυτό, προσπαθεί η Πολιτική να τη διατηρήσει «τεχνητά» στη ζωή, όσο της είναι δυνατόν.
Εν τούτοις, δεν πρόκειται να τα καταφέρει για πολύ ακόμη, αφού η βιωσιμότητα της Ευρωζώνης προϋποθέτει μία οργανωμένη «transfer union» – μία ένωση δηλαδή, στην οποία οι πλεονασματικές χώρες θα πρέπει να ενισχύουν κάθε χρόνο τις ελλειμματικές, μεταφέροντας τεράστια ποσά στους προϋπολογισμούς τους. Στην πραγματικότητα όμως είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα μπορούσε να αποφασισθεί κάτι τέτοιο – πόσο μάλλον αφού δεν είναι σε καμία περίπτωση επιθυμητό, εκ μέρους των πλεονασματικών κρατών.
Η δεύτερη εναλλακτική λύση θα ήταν μία μακρόχρονη «δημοκρατικοποίηση» της Ευρώπης, με τη βοήθεια εκλογών, νέων Θεσμών, νόμων και συμβάσεων, με στόχο την επίτευξη ενός ομοσπονδιακού συστήματος – των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. «Εθνολογικά» όμως και όχι μόνο, πρόκειται μάλλον για μία ουτοπία, η οποία δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί – με εξαίρεση ίσως μία Ενωμένη Ευρώπη, χωρίς τη Γερμανία. Η τρίτη εναλλακτική δυνατότητα θα ήταν η διάλυση της Ευρωζώνης στη σημερινή της μορφή, με την επιστροφή όλων ή κάποιων κρατών στα εθνικά τους νομίσματα.
Κατά την άποψη μας, η πλέον σωστή μελλοντική επιλογή για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης θα ήταν η σταδιακή επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς – όπου όλα τα κράτη ήταν συνδεδεμένα με το ECU, με μία επιτρεπόμενη απόκλιση της τάξης του (+-) 15%. Παράλληλα, η διευκόλυνση των υπερχρεωμένων χωρών για τα προηγούμενα δάνεια τους (χαμηλά επιτόκια, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, επενδυτική βοήθεια «τύπου Marshall Plan» κλπ.), η οποία θα ομαλοποιούσε τις διαστρεβλώσεις που επέφερε στις οικονομίες τους η εισαγωγή του Ευρώ – με αποτέλεσμα τη ριζική επίλυση της ευρωπαϊκής κρίσης.
Στην περίπτωση αυτή, οι ελλειμματικές οικονομίες θα μπορούσαν στη συνέχεια να υποτιμούν ελεγχόμενα τα εθνικά τους νομίσματα, οπότε θα επέστρεφε η ομαλότητα τόσο στην ανταγωνιστικότητα και στα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών, όσο και στους προϋπολογισμούς τους, χωρίς επικίνδυνες εσωτερικές υποτιμήσεις ή/και καταστροφικές μονομερείς αποχωρήσεις. Ταυτόχρονα, θα επανερχόταν η Γερμανία στην τάξη, χωρίς να απειλεί την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και την Ειρήνη, με τις αρρωστημένες ηγεμονικές της βλέψεις – ενώ θα εκδιωκόταν «άπαξ και δια παντός» οι Σύνδικοι του διαβόλου από την Ευρώπη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κλείνοντας οφείλουμε ίσως να προσθέσουμε ότι, το πρώτο «μνημόνιο» (2010) που υπεγράφη από την Ελλάδα, με εξαίρεση βέβαια τη συμμετοχή του ΔΝΤ, το τοκογλυφικό επιτόκιο και τον περιορισμένο χρόνο αποπληρωμής, δεν ήταν απόλυτα καταστροφικό – ενώ μία ικανή, επαρκής και σοβαρή κυβέρνηση, μη ενδοτική, θα μπορούσε τότε να οδηγήσει τη χώρα σχετικά εύκολα στην έξοδο από την κρίση.
Το δεύτερο όμως «μνημόνιο», το οποίο ψηφίσθηκε δυστυχώς από τη Βουλή το Φεβρουάριο του 2012, είναι εξαιρετικά εγκληματικό, αφού:
(α) η Ελλάδα υπέγραψε μόνη της την επίσημη χρεοκοπία της, αποδεχόμενη τη διαγραφή χρέους και «πυροβολώντας τα πόδια της»,
(β) επέτρεψε το αποικιοκρατικό αγγλικό δίκαιο στις ανταλλαγές ομολόγων με τους ιδιώτες πιστωτές, παρά τις προηγούμενες συνεχείς αρνήσεις και αντίθετες διαβεβαιώσεις του διορισμένου πρωθυπουργού της,
(γ) παραιτήθηκε από την ασυλία κατάσχεσης των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου της, από την Εθνική της κυριαρχία δηλαδή (μοναδική περίπτωση παγκοσμίως),
(δ) υποτάχθηκε πλήρως στους δανειστές της και τόσα πολλά άλλα, τα οποία δεν θα αποδεχόταν καμία μη ενδοτική κυβέρνηση στον πλανήτη – ακόμη και η πιο δειλή.
Φυσικά καμία διεθνής συνθήκη δεν υποχρεώνει τους Έλληνες να σεβαστούν τα υπογεγραμμένα – αφού η χώρα τους ευρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι βουλευτές της ψήφισαν κάτω από συνθήκες εκβιασμών, άγνοιας και τρομοκρατίας, ενώ έχει καταπατηθεί εμφανώς το Σύνταγμα της. Αντίθετα, οι Έλληνες έχουν καθήκον να προστατέψουν την πατρίδα τους – επομένως, να αντιδράσουν εξεγειρόμενοι συλλογικά, πριν ακόμη οδηγηθούν λεηλατημένοι, εξαθλιωμένοι και εντελώς κατεστραμμένοι στην απόλυτη χρεοκοπία, στη δικτατορία και στην υποδούλωση.
ΥΓ: Ενώ όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα έχουν μονοπωλήσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον (ενδεχομένως σκόπιμα, έτσι ώστε να καλυφθούν τα προβλήματα της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και, κυρίως, του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, της Μ. Βρετανίας και των Η.Π.Α.), η ΕΚΤ, καθώς επίσης πολλές άλλες κεντρικές τράπεζες έχουν ανοίξει «στο φουλ» τους κρουνούς των χρημάτων, με στόχο να βοηθήσουν τράπεζες και επιχειρήσεις να ξεφύγουν από την κρίση(μόνο η ΕΚΤ προσέφερε 500 δις € το Δεκέμβρη και 530 δις € επί πλέον την Τετάρτη, με επιτόκια της τάξης του 1% – παράλληλα με τις κεντρικές τράπεζες της Ιαπωνίας, της Μ. Βρετανίας και των Η.Π.Α.).
Εύλογα λοιπόν κυριαρχεί ο φόβος ότι, η πλημμύρα της ρευστότητας, του φρεσκοτυπωμένου χρήματος δηλαδή, θα προκαλέσει τεράστιες ζημίες στην παγκόσμια Οικονομία – όμοιες με αυτές ενός καταστροφικού τσουνάμι. Ήδη φαίνονται καθαρά τα πρώτα σημάδια του κινδύνου, εάν διαπιστώσει κανείς την αύξηση των τιμών του πετρελαίου, των μετάλλων, των πρώτων υλών, των μετοχών, καθώς επίσης των νομισματικών ισοτιμιών σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες – στις οποίες κινδυνεύουν πλέον πολύ σοβαρά οι εξαγωγικές επιχειρήσεις.
Ολοκληρώνοντας, το φθηνό «διαδικτυακό χρήμα» των κεντρικών τραπεζών έχει οδηγηθεί με γοργό ρυθμό σε κερδοφόρες τοποθετήσεις ανά τον πλανήτη, γεμίζοντας με αέρα τεράστιες χρηματοπιστωτικές φούσκες, το σπάσιμο των οποίων θα ήταν η αφετηρία της επόμενης κρίσης – πιθανότατα πολύ πιο μεγάλης και εξαιρετικά καταστροφικής.
“Μία απίστευτη μονεταριστική αναρχία ευρίσκεται σε κατάσταση αμόκ”, όπως αναφέρουν έντρομοι οι ειδικοί, συνεχίζοντας “Εάν, ή καλύτερα όταν ο κύκλος αυτός ολοκληρωθεί, τότε θα είναι οι κεντρικές τράπεζες μέρος του προβλήματος, κινδυνεύοντας να χρεοκοπήσουν οι ίδιες, επειδή δεν θα μπορούν πλέον να εμφανίζονται πειστικά σαν τον ύστατο σωτήρα του συστήματος. Το «πλαστικό κάλυμμα» μεταξύ της πραγματικής οικονομίας και των αγορών, οι οποίες κινούνται από την υπερβάλλουσα ρευστότητα είναι πλέον τόσο λεπτό, ώστε θα μπορούσε να σπάσει ανά πάσα στιγμή”.
.
