Συντάκτης: Μαρία Χριστίνα Δουλάμη

Αυτή δεν είναι η Ευρώπη που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της. Δεν είναι αυτή που οι αμέτρητες πρόσφυγες και μετανάστες είχαν φανταστεί ότι θα ήταν. Και σίγουρα δεν είναι ό,τι οι πολίτες της ΕΕ πίστευαν πως είναι η Ευρώπη.

«Αν έχεις ικανότητες, δεν έχεις ανάγκη από προγόνους,» είχε πει ο Βολταίρος. Και στη σημερινή εποχή όπου περισσότερο μετράνε οι γνωριμίες που έχεις παρά οι δεξιότητες, τα λόγια του παραμένουν επίκαιρα.

Η ανάπτυξη χρειάζεται έργα, όχι μόνο λόγια. Και είναι αλληλένδετη με την καθημερινή ζωή μας και προ πάντων με την έκφραση των προσώπων μας και τη διάθεση που εκπέμπουμε.

Ζούμε καταστάσεις που ούτε στα πιο τρελά σενάρια δεν βλέπουμε. Και αν δεν ήταν τόσο κωμικοτραγικές που όμως να επηρεάζουν σοβαρά την κάθε πτυχή της ζωής μας, ίσως και να γελούσαμε. Ίσως.

Από την αρχή του χρόνου, ολόκληρος ο πλανήτης περιμένει. Περιμένει κάποιον άλλον να πάρει αποφάσεις που μας αφορούν όλους. Αλλά κανείς δεν τολμάει να το κάνει. Και οι παγκόσμιοι ηγέτες αυτό το έχουν αποδείξει περίτρανα.

Γιατί να θες να μείνεις σε μια χώρα που «τρώει τα παιδιά της», η οποία έχει καταρρακωθεί από την οικονομική κρίση, όπου τίποτα δεν φαίνεται να λειτουργεί σωστά, η γραφειοκρατία τυραννάει, και η διαφθορά τρέχει ανέμελη;

Καταστρέφουμε από μόνοι μας την ίδια την συναίνεση που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε. Αυτή η εσωτερική διχόνοια είναι στην πραγματικότητα πολύ χειρότερη από οποιαδήποτε ξένο εχθρό.

Αν δεν κατέβουμε στο επίπεδο των προσφύγων, να δούμε τι συνθήκες διαβίωσης αντιμετωπίζουν, δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσουμε την πραγματικότητα, τον εξανθρωπισμό και το εύρος αυτού του προβλήματος.