.
Η κυβέρνηση σήμερα, με τον προϋπολογισμό που κατέθεσε, θεωρεί πως οι Έλληνες είναι τόσο ανόητοι, ώστε να μην καταλαβαίνουν πως μέσω των πρωτογενών πλεονασμάτων που ουσιαστικά «κατάφερε» να δρομολογήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταφέρεται η ιδιωτική περιουσία στο δημόσιο και από εκεί κυρίως στην πιο διεφθαρμένη χώρα του πλανήτη: στη Γερμανία. Σε ένα κράτος που χρησιμοποίησε το ευρώ (α) ως εργαλείο πλουτισμού του μέσω της απομύζησης των εταίρων του και (β) ως όπλο οικονομικής εισβολής και κατοχής χωρών όπως η Ελλάδα, με την εξαγορά των επιχειρήσεων τους σε εξευτελιστικές τιμές κοκ. Εκτός αυτού, μέσω των πρωτογενών πλεονασμάτων που ουσιαστικά είναι δημοσιονομικά, εκρέουν συνεχώς χρήματα στο εξωτερικό, για την πληρωμή των τόκων – οπότε η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην παγίδα ρευστότητας. Όσον αφορά δε τις ελαφρύνσεις ύψους 1,2 δις € ή περί το 0,6% του ΑΕΠ που θα δημιουργήσουν ανάπτυξη 2,8% ή ΑΕΠ 5,3 δις €, αρκεί να θυμίσουμε τους εσφαλμένους πολλαπλασιαστές του ΔΝΤ, για να καταλάβουμε εάν η «υπόθεση εργασίας» της κυβέρνησης έχει λογική ή όχι – τονίζοντας πως η όποια αναιμική ανάπτυξη έχει επιτευχθεί στην Ελλάδα, οφειλόταν κυρίως στις ξένες επενδύσεις: δηλαδή, στο ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων.
.
“Με ελαφρύνσεις ύψους 1,2 δις € για το 2020, ανάπτυξη 2,8% και πρωτογενές πλεόνασμα 3,56% του ΑΕΠ κατατέθηκε στη Βουλή το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το επόμενο έτος. Όπως τονίζεται στην εισηγητική έκθεση, η συμβολή 0,5 ποσοστιαίων μονάδων στην ανάπτυξη του 2020, θα προέλθει από την αναδιαμόρφωση της φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων και τη δραστική μείωση των συντελεστών φορολογίας εισοδήματος νομικών προσώπων, μέσω των καναλιών της ιδιωτικής κατανάλωσης και των επενδύσεων. Για το 2019 υπολογίζεται πρωτογενές πλεόνασμα 3,68%.
Το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2020 προβλέπει σημαντική αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης από το 1,5% που παρατηρήθηκε το πρώτο εξάμηνο του 2019 στο 2,8% για το 2020. Σηματοδοτεί έτσι μια ριζική στροφή της οικονομικής πολιτικής από την υπερβολική φορολόγηση και τις αρνητικές επενδύσεις προς την ανάπτυξη, την απασχόληση και την αύξηση των διαθέσιμων εισοδημάτων όλων των Πολιτών.
Προβλέπει επίσης μείωση της ανεργίας (από το 17,4% στο 15,6%), καθώς επίσης σημαντική αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης (+1,8%) και των επενδύσεων (+13,4%) – γεγονότα που αντανακλούν στην αύξηση των διαθεσίμων εισοδημάτων όλων των πολιτών, μέσω της μείωσης των συντελεστών στη φορολογία εισοδήματος και της αναθέρμανσης της οικονομικής δραστηριότητας”.
.
Επικαιρότητα
Όπως έχουμε αναλύσει στο παρελθόν, στην πραγματικότητα τα δημόσια ελλείμματα αυξάνουν τα καθαρά περιουσιακά στοιχεία του μη κρατικού τομέα μίας χώρας – ενώ τα πλεονάσματα τα μειώνουν. Με απλά λόγια, τα ελλείμματα του προϋπολογισμού δημιουργούν πλούτο στους Πολίτες ενώ, αντίθετα, τα πλεονάσματα καταστρέφουν τον ιδιωτικό πλούτο – κάτι που μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε εμπειρικά στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων από την εκτόξευση του κόκκινου ιδιωτικού χρέους στο 180% του ΑΕΠ ή πάνω από 330 δις € (επίπεδο μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία), από σχεδόν αμελητέο το 2010. Επίσης από την κατακόρυφη άνοδο των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών, από τις δεκάδες χιλιάδες χρεοκοπίες των επιχειρήσεων κοκ. (πηγή).
Εν τούτοις η κυβέρνηση σήμερα, με τον προϋπολογισμό που κατέθεσε, προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο – θεωρώντας πως οι Έλληνες είναι τόσο ανόητοι, ώστε να μην καταλαβαίνουν πως μέσω των πρωτογενών πλεονασμάτων που ουσιαστικά «κατάφερε» να δρομολογήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταφέρεται η ιδιωτική περιουσία στο δημόσιο και από εκεί κυρίως στην πιο διεφθαρμένη χώρα του πλανήτη: στη Γερμανία (ανάλυση). Σε ένα κράτος που χρησιμοποίησε το ευρώ (α) ως εργαλείο πλουτισμού του μέσω της απομύζησης των εταίρων του, προκαλώντας την ευρωπαϊκή κρίση χρέους του 2010 και (β) ως όπλο οικονομικής εισβολής και κατοχής χωρών όπως η Ελλάδα, με την εξαγορά των επιχειρήσεων τους σε εξευτελιστικές τιμές κοκ.
Εκτός αυτού, μέσω των πρωτογενών πλεονασμάτων που ουσιαστικά είναι δημοσιονομικά, αφού υπερβαίνουν τους τόκους που πληρώνει η Ελλάδα για τα υπέρογκα χρέη της, εκρέουν συνεχώς χρήματα στο εξωτερικό, για την πληρωμή των τόκων, αφού ο δανεισμός της, σε αντίθεση με άλλες υπερχρεωμένες χώρες (Ιταλία, Ιαπωνία), είναι εξωτερικός – οπότε η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην παγίδα ρευστότητας. Όσον αφορά δε τις ελαφρύνσεις ύψους 1,2 δις € ή περί το 0,6% του ΑΕΠ που θα δημιουργήσουν ανάπτυξη 2,8% ή ΑΕΠ 5,3 δις €, αρκεί να θυμίσουμε τους εσφαλμένους πολλαπλασιαστές του ΔΝΤ για να καταλάβουμε εάν η «υπόθεση εργασίας» της κυβέρνησης έχει λογική ή όχι – τονίζοντας πως η όποια αναιμική ανάπτυξη έχει επιτευχθεί στην Ελλάδα, οφειλόταν κυρίως στις ξένες επενδύσεις, δηλαδή στο ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων.
Ως εκ τούτου, εάν πράγματι η Ελλάδα πετύχει ρυθμό ανάπτυξης 2,8% το 2020, τότε θα τα καταφέρει (α) με την επιτάχυνση του ξεπουλήματος των κερδοφόρων πλέον εταιριών (ΕΛΠΕ, ΕΥΔΑΠ, Ε. Βενιζέλος κλπ.), (β) με την απαξίωση, κατάτμηση και εκποίηση των θυγατρικών επιχειρήσεων, όπως της ΔΕΗ (ανάλυση), (γ) με την καλυμμένη «επιδότηση» νέων επενδύσεων, όπως στην παραγωγή ηλεκτρισμού από φυσικό αέριο (πηγή) και (δ) με τη στήριξη εγχειρημάτων όπως του Ελληνικού ή των Σκουριών. Έτσι όμως οι Έλληνες θα έχουν τη μοίρα της Γουατεμάλας – όπου το ΑΕΠ της χώρας θα αυξάνεται, όταν την ίδια στιγμή οι Πολίτες θα χάνουν τα σπίτια τους και θα μεταναστεύουν ή θα λιμοκτονούν.
Περαιτέρω, το μόνο που μπορεί να αιτιολογήσει μία κάποια αισιοδοξία εκ μέρους της κυβέρνησης είναι η (συγκυριακή και λόγω εξωτερικών συνθηκών) μείωση του επιτοκίου των δεκαετών ομολόγων – γεγονός που σημαίνει πως εάν η χώρα λαμβάνει καινούργια δάνεια με χαμηλά επιτόκια για να πληρώνει τα ακριβότερα παλαιά, όπως του ΔΝΤ (5,19%), θα είναι σε θέση να εξοικονομεί πόρους. Εν τούτοις, το μέσο επιτόκιο δανεισμού μας είναι κάτω από το 1,7% – οπότε η εξοικονόμηση δεν θα είναι τόσο μεγάλη.
Τα μειωμένα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων όμως έχουν δυστυχώς και μία αρνητική πλευρά – αφού προειδοποιούν για μεγάλη ύφεση, τουλάχιστον στην Ευρωζώνη που, λόγω κυρίως της Γερμανίας, επηρεάζεται σε σημαντικό βαθμό από τον εμπορικό πόλεμο Κίνας-Η.Π.Α. Μία τέτοια ύφεση θα επηρεάσει τόσο τον τουρισμό που ήδη πλήττεται από τη χρεοκοπία της Thomas Cook, όσο και τις εξαγωγές της χώρας μας – επί πλέον στη μείωση τους λόγω του περιορισμού της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, όπως φαίνεται από την άνοδο του εμπορικού μας ελλείμματος και του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (γράφημα). Ας μην ξεχνάμε δε το ενδεχόμενο σκληρό BREXIT, μίας Μ. Βρετανίας που βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση – πιεζόμενη αφόρητα από τη συμμορία των Βρυξελών που ελέγχεται από τη Γερμανία.
Εκτός αυτού το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας επιδεινώνεται συνεχώς (γράφημα), όπου οφείλουμε να γνωρίζουμε πως η ανάπτυξη, η άνοδος του ΑΕΠ δηλαδή, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εξέλιξη του πληθυσμού μίας χώρας. Μπορεί βέβαια οι αυξημένες παράνομες μεταναστευτικές ροές να ενισχύουν την ιδιωτική κατανάλωση (ίσως σε αυτές να στηρίζεται η πρόβλεψη ανόδου της στο 1,8% εκ μέρους της κυβέρνησης), όπως επίσης τα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης της χώρας μας για να ανταπεξέλθει με τη «μετανάστευση» που διατίθενται μέσω των ΜΚΟ (έχουν λάβει ήδη περί το 1,6 δις €), αλλά ασφαλώς δεν πρόκειται για κάτι μακροπρόθεσμο – ενώ μάλλον δεν είναι ωφέλιμο για την πατρίδα μας.
Εν τούτοις, η μεταφορά των παράνομων μεταναστών στην ενδοχώρα για την αποσυμφόρηση των νησιών που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η είσοδος των καινούργιων που μας στέλνει η Τουρκία, με τη φιλοξενία τους σε ξενοδοχεία, με τη δωρεάν διατροφή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κοκ., αυξάνει την κατανάλωση και το ΑΕΠ – οπότε πρέπει να υπολογίζεται στις προβλέψεις, όσον αφορά το ρυθμό ανάπτυξης.
Μπορεί όμως αλήθεια ο συνδυασμός των παραπάνω (ξεπούλημα, μετανάστευση κοκ.) να αποβεί θετικότερος από ότι η παγκόσμια ύφεση, το BREXIT, το υπέρογκο δημόσιο χρέος, το τεράστιο κόκκινο ιδιωτικό κλπ.; Θα είναι αρκετός για να τετραγωνιστεί ο κύκλος, έστω εις βάρος του Έθνους μας και των επομένων γενεών; Είναι σωστός ο τρόπος που θέλει να «βάλει την πρίζα» η κυβέρνηση, αλλάζοντας εντελώς οπτική γωνία, όπως φαίνεται στην εικόνα του άρθρου; Μέλει να αποδειχθεί στην πράξη, όταν τα μεγάλα λόγια θα αρχίσουν να «ξεφουσκώνουν» – όπως φαίνεται ότι συμβαίνει ήδη.
