Δεν γνωρίζουμε εάν είναι δυνατόν να εξευτελισθεί περισσότερο μία χώρα η οποία, παρά το ότι παραδίδει τα κλειδιά της στους δανειστές (γενική γραμματεία είσπραξης φόρων, ολόκληρη την κινητή και ακίνητη περιουσία της ως εγγύηση κοκ.), λαμβάνει έναντι 10,3 δις € υπό ακόμη αυστηρότερες προϋποθέσεις και σε δύο ή περισσότερες δόσεις – όταν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές της τον Ιούνιο και Ιούλιο είναι 11,23 δις € (άρθρο), αν και το μεγαλύτερο μέρος τους σε έντοκα γραμμάτια εσωτερικού, ενώ φυσικά το δημόσιο χρεωστάει τεράστια ποσά στον ιδιωτικό τομέα.
Σίγουρο είναι πάντως το ότι, μετά την Κυριακή η Ελλάδα δεν χρειάζεται ούτε Βουλή, ούτε κυβέρνηση, ούτε πρωθυπουργό, ούτε πρόεδρο – επομένως ούτε εκλογές, αφού κυβερνάται πλέον από τους δανειστές της, με επικεφαλής τους τη Γερμανία, ευρισκόμενη σε ένα νέο καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου για τις επόμενες δεκαετίες, όπως το 1897 (άρθρο).
Δεν προηγήθηκε βέβαια το «δυστυχώς πτωχεύσαμε», ούτε ένας στρατιωτικός πόλεμος – αφού ήταν αρκετός ο οικονομικός, σε συνδυασμό με τις συνήθειες προδοσίες, ατομικές και συλλογικές, οι οποίες αποτελούσαν ανέκαθεν μάστιγα της πατρίδας μας. Αυτή τη φορά η φράση θα ακολουθήσει κάποια στιγμή στο μέλλον, αφού η χώρα δεν πρόκειται να αποφύγει ούτε τη χρεοκοπία, ούτε το παράλληλο νόμισμα – εάν οι κυβερνήσεις της συνεχίσουν να κάνουν λάθη, αντί να διορθώνουν αυτά του παρελθόντος.
Περαιτέρω, το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι πλέον μόνο το δημόσιο χρέος – παρά το ότι χωρίς την ονομαστική διαγραφή του δεν υπάρχει μέλλον (άρθρο) για τους Έλληνες. Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί προ πολλού, με τη μετάσταση της θανατηφόρου ασθένειας στον ιδιωτικό τομέα – όπου έχει πια απελπιστικά υπερχρεωθεί, ως εύλογο αποτέλεσμα των καταστροφικών συνταγών των μνημονίων, όταν μόλις το 2010 ήταν υγιέστατος.
Ειδικότερα, τα ληξιπρόθεσμα χρέη των ιδιωτών προς το δημόσιο πλησιάζουν τα 90 δις €, προς τα ασφαλιστικά ταμεία τα 20 δις €, προς τη ΔΕΗ τα 3 δις €, προς τις τράπεζες τα 120 δις €, ενώ τα χρέη μεταξύ ιδιωτών και επιχειρήσεων (μεταχρονολογημένες επιταγές κοκ.), δεν μπορεί κανένας να τα υπολογίσει. Πρόκειται λοιπόν για ένα τρομακτικό ποσόν, πολύ υψηλότερο από το ΑΕΠ της χώρας, το οποίο μοιάζει με μία ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας – η οποία, αντί να εξουδετερωθεί, τροφοδοτείται περαιτέρω μέσω των νέων φόρων που επιβάλλονται, των αυξήσεων των εισφορών, των μειώσεων των εισοδημάτων κοκ.
Το πρόβλημα δυστυχώς υποτιμάται, μεταξύ άλλων επειδή ορισμένοι θεωρούν ότι, ένα μεγάλο μέρος αυτών των χρεών δεν θα πληρωθεί – αφού δεν μπορεί να πληρωθεί. Κάνουν όμως δυστυχώς λάθος, επειδή τα χρέη που δεν θα είναι σε θέση να πληρώσουν κάποιοι, θα πληρωθούν τελικά από αυτούς που μπορούν ή/και που διαθέτουν ακόμη περιουσιακά στοιχεία για κατάσχεση – με την έννοια πως θα αυξάνονται συνεχώς οι φόροι, για να καλύπτονται οι ανείσπρακτοι.
Άλλωστε, για αυτόν ακριβώς το λόγο επιβλήθηκε ο αυτόματος μηχανισμός δημοσιονομικής προσαρμογής (κόφτης). Από την άλλη πλευρά, εάν τελικά δεν φτάσουν τα κεφάλαια των τραπεζών για να καλύψουν τα κόκκινα δάνεια, τότε θα κουρευτούν οι καταθέσεις (προφανώς αυτών που δεν οφείλουν, για να πληρώσουν τα χρέη αυτών που οφείλουν) ή/και θα προβούν σε νέες ανακαιφαλαιοποιήσεις εις βάρος του προϋπολογισμού, άρα των φορολογουμένων.
Συμπερασματικά λοιπόν, το νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα είναι το ιδιωτικό χρέος, εν πρώτοις το ληξιπρόθεσμο – ενώ η επίλυση του απαιτεί προφανώς τη διαγραφή μέρους του, η οποία όμως προϋποθέτει την αντίστοιχη του δημοσίου χρέους. Εν τούτοις, τα πολιτικά κόμματα της χώρας, ακόμη και στο παρά πέντε της καταστροφής, ασχολούνται ακόμη με το ποιός φταίει για τη χρεοκοπία, ποιός έκανε τα μεγαλύτερα λάθη κοκ. – αντί με το πού οδηγείται η πατρίδα μας και τι πρέπει να κάνουν, για να αποφευχθεί το χάος (25.5.16 / BB).
