Image: Edited, Original image by Satoshi Kambayashi (c)
Η οποιαδήποτε κίνηση απελευθέρωσης της Ελλάδας από τη θηλιά που της έχουν τοποθετήσει οι πιστωτές της, θα τη σφίγγει ακόμη περισσότερο – ενώ ο κίνδυνος να οδηγηθεί στην ανεξέλεγκτη έξοδο από την Ευρωζώνη είναι πια ρεαλιστικός
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η πραγματικότητα υπάρχει ανεξάρτητα από την ανθρώπινη συνείδηση – μεταξύ δε αυτών των δύο παρεμβάλλονται οι ανθρώπινες αισθήσεις, οι οποίες καθιστούν υποκειμενική την πραγματικότητα. Ο υποκειμενικός, αφελής ρεαλισμός είναι ευρύτατα διαδεδομένος, καθώς από αυτόν διέπεται ο ανθρώπινος νους” (Δημόκριτος με παρεμβάσεις).
.
Ανάλυση
Ο νεαρός πρωθυπουργός της χώρας, μας είναι αρκετά συμπαθής, αν και πολλές φορές όλοι μας εδώ είμαστε αρκετά αυστηροί μαζί του – επειδή θα θέλαμε να είναι περισσότερο ικανός και λιγότερο πολιτικός, ενώ αντιπαθούμε τα ψέματα. Μεταξύ άλλων, θεωρούμε πως τοποθετεί τους Έλληνες μπροστά από τετελεσμένα γεγονότα, για τα οποία όμως ευθύνεται ο ίδιος – αφού αυτός ηγείται της κυβέρνησης τον τελευταίο χρόνο.
Στα πλαίσια αυτά, ένα από τα πλέον κρίσιμα γεγονότα ήταν η οδυνηρή για την Ελλάδα απόφαση συνθηκολόγησης του – όπου ισχυρίσθηκε πως η αλλαγή της στάσης του οφειλόταν στον εκβιασμό εκδίωξης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, εκ μέρους των δανειστών της χώρας. Πως τέθηκε δηλαδή μπροστά στο δίλημμα είτε να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο, είτε να παρασύρει τους Έλληνες στο γκρεμό – αποφασίζοντας με «αυταπάρνηση» το πρώτο.
Στην προκειμένη περίπτωση επρόκειτο για ένα ψεύτικο δίλημμα, επειδή η κυβέρνηση του οδηγήθηκε στο συγκεκριμένο αδιέξοδο, μετά από τα τεράστια λάθη της που προηγήθηκαν – ξεκινώντας από την υπογραφή της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου που δεν τηρήθηκε, συνεχίζοντας με τις μεγάλες καθυστερήσεις των διαπραγματεύσεων, με τις μαζικές εκροές των καταθέσεων χωρίς τη λήψη κανενός μέτρου, με το δημοψήφισμα που παραποιήθηκε (το ΟΧΙ μεταφράστηκε ως ΝΑΙ), με τον εκβιασμό της ΕΚΤ, με το κλείσιμο των τραπεζών, καθώς επίσης με τους ελέγχους κεφαλαίων των χρεοκοπημένων πλέον πιστωτικών ιδρυμάτων.
Με δεδομένο τώρα το ότι, δεν μπορεί να ισχυρισθεί άγνοια, αφού είχε προηγηθεί με έναν ανάλογο τρόπο τόσο η δολοφονία της Κύπρου, όσο και ο εκβιασμός της Ιρλανδίας (το δημόσιο ανέλαβε τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών), η μόνη του δικαιολογία είναι η τυχόν προδοσία του εκ μέρους συνεργατών του – κάτι που όμως δεν μειώνει τις δικές του ευθύνες, αφού ήταν προσωπικές του επιλογές. Είχε δε τη δυνατότητα ακόμη και την τελευταία στιγμή να μην ενδώσει στους εκβιασμούς, παραιτούμενος – αφού κανένας πρωθυπουργός δεν πρέπει ποτέ να εκβιάζεται, πόσο μάλλον να θυσιάζει το μέλλον της πατρίδας του στο βωμό των φιλοδοξιών του.
Περαιτέρω, όσον αφορά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου τον Αύγουστο, εκ μέρους των περισσοτέρων κομμάτων, επρόκειτο επίσης για ένα ψεύτικο δίλημμα – αφού η Ελλάδα, «δια χειρός πρωθυπουργού», ευρισκόταν προ τετελεσμένων γεγονότων. Κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο δηλαδή, με χρεοκοπημένες τράπεζες, καθώς επίσης με άδεια ταμεία μετά τους καταστροφικούς χειρισμούς της νέας κυβέρνησης – η οποία είχε χρησιμοποιήσει ακόμη και τα χρήματα των ασφαλιστικών οργανισμών, όπως επίσης ορισμένων δήμων.
Στις εκλογές τώρα, οι Έλληνες ήταν επίσης αντιμέτωποι με ένα ψεύτικο δίλημμα, επειδή όποιο κόμμα και αν ψήφιζαν, η στάση του είχε δηλωθεί επίσημα εκ των προτέρων: η πιστή τήρηση του μνημονίου που είχε υπογραφεί από τον πρωθυπουργό και εγκριθεί από τα ίδια. Εύλογα λοιπόν επέλεξαν ένα αριστερό κόμμα, το οποίο είχαν τη ψευδαίσθηση πως θα τους επιβάρυνε λιγότερο – επειδή δεν τοποθετήθηκε φανατικά υπέρ του μνημονίου, τους παραπλάνησε με ένα δήθεν παράλληλο πρόγραμμα, ενώ υπέθεταν εσφαλμένα ότι, θα ήταν περισσότερο «επιεικές» απέναντι στους φτωχούς και στους ανέργους.
Εν τούτοις δεν επιβεβαιώθηκαν οι προσδοκίες τους, οπότε έσβησε και η τελευταία ελπίδα που τους είχε απομείνει – γεγονός που εμείς τουλάχιστον θεωρούμε ως το πλέον αποτρόπαιο έγκλημα της κυβέρνησης, αφού η δολοφονία της ύστατης ελπίδας είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο και σε μία κοινωνία.
Φτάνοντας στο παρόν, εάν θέλει να είναι κανείς αντικειμενικός δεν φαίνεται να υπάρχει πια καμία ρεαλιστική εναλλακτική λύση, όσον αφορά την ψήφιση των νόμων που επιβάλλονται από τα μνημόνια – παρά το ότι θα λεηλατηθεί βίαια τόσο η ιδιωτική, όσο και η δημόσια περιουσία των Ελλήνων.
Δυστυχώς η χώρα έχει χάσει όλες τις ευκαιρίες που είχε στη διάθεση της, ενώ αδυνατεί πλέον ακόμη και να χρεοκοπήσει – για λόγους που έχουν ήδη αναλυθεί διεξοδικά (άρθρο). Επομένως, δεν υπάρχει ξανά κανένα πραγματικό δίλημμα, ενώ όσο καθυστερεί το μοιραίο, τόσο πιο οδυνηρό θα είναι – με την έννοια πως όσο αναβάλλονται τα μέτρα, τόσο περισσότερα θα χρειάζονται, αφού η οικονομία θα συνεχίζει να παραπαίει.
.
Οι δανειστές
Από την άλλη πλευρά τώρα, φαίνεται πως οι δανειστές έχουν χάσει την όποια αισιοδοξία τους, όσον αφορά τις μελλοντικές προοπτικές της Ελλάδας – οπότε αμφιβάλλουν, εάν η λεηλασία της αξίζει τα νέα χρήματα που πρέπει να διαθέσουν.
Ειδικότερα, διαπιστώνουν πως η κυβέρνηση χάνει σταδιακά τη στήριξη των Πολιτών, ότι θα κινδυνεύσει να ανατραπεί εάν επιμείνει στην ψήφιση των υπολοίπων νόμων του μνημονίου (φορολογία αγροτών, κατάσχεση της πρώτης κατοικίας, ασφαλιστικό κλπ.), πως η χώρα θα παραμείνει στην ύφεση, καθώς επίσης ότι οι τόκοι του 2022 (18,27 δις €) είναι αδύνατον ποτέ να πληρωθούν – κάτι που σημαίνει πως θα χρειαστεί ένα ακόμη μνημόνιο, αφού το τρίτο λήγει ουσιαστικά το 2018.
Ήδη το 2014, πριν από το νέο πακέτο των 86 δις €, χωρίς την επιβάρυνση της νέας διάσωσης των τραπεζών, όπου χάθηκαν όλα τα προηγούμενα κεφάλαια της χρηματοδότησης τους από το δημόσιο, καθώς επίσης χωρίς τα ελλείμματα του 2014 και του 2015, οι υποχρεώσεις της Ελλάδας για τα επόμενα έτη ήταν εξωπραγματικές για μία μικρή οικονομία σε διαρκή ύφεση – όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί (πηγή).
.
.
