Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, αλλά σε σχέση με την Ευρώπη, έχει ενδιαφέρον η πρόσφατη συνέντευξη του προέδρου του συμβουλίου της ΕΕ (κ. Van Rompuy) – ο οποίος θεωρεί ουσιαστικά εντελώς περιττές τις Ευρωεκλογές αφού, κατά τον ίδιο, οι αποφάσεις λαμβάνονται αλλού και όχι στις Βρυξέλλες.
Ειδικότερα, αναφέρει πως κατανοεί την έλλειψη ενδιαφέροντος των Ευρωπαίων για τις εκλογές, η οποία οφείλεται στο αλάνθαστο ένστικτό τους (!). Μία τόσο μεγάλη αλλά ειλικρινής «δυσφήμιση» ενός δήθεν δημοκρατικού Θεσμού τεκμηριώνει πως η ΕΕ, στη σημερινή της μορφή, είναι μία αυταρχική, παρασκηνιακή εξουσία – ενώ θα παραμείνει ως έχει, κατά την άποψη πολλών.
“Υπήρχε ανέκαθεν χαμηλή συμμετοχή στις Ευρωεκλογές, από το 1979 έως σήμερα – πολύ πριν λοιπόν από τη χρηματοπιστωτική και την ευρωπαϊκή κρίση που την ακολούθησε. Οι Πολίτες δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον, επειδή δεν επηρεάζεται η καθημερινότητα τους“, ανέφερε ο πρόεδρος συνεχίζοντας:
“Σήμερα βέβαια τα πράγματα έχουν αλλάξει, αφού η ΕΕ επηρεάζει την καθημερινή μας ζωή – ενώ, το αργότερο μετά τη συνθήκη της Λισσαβόνας, το Ευρωκοινοβούλιο έχει έναν σημαντικό ρόλο. Οι Πολίτες όμως γνωρίζουν πως οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται στο Κοινοβούλιο της ΕΕ, αλλά κάπου αλλού”, ολοκλήρωσε ο κ. Van Rompuy.
Ο δημοσιογράφος της γερμανικής εφημερίδας (SZ), τρόμαξε, περιμένοντας να ακούσει κάτι άλλο – όπως, για παράδειγμα, πως όλοι οι Πολίτες θα έπρεπε να συμμετέχουν στις εκλογές, σαν καλοί Δημοκράτες. Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτά που διακηρύσσουν οι «στρατευμένοι» στα κόμματα, οι πολιτικοί, καθώς επίσης τα όποια διατεταγμένα ΜΜΕ στη χώρα μας. Ρώτησε λοιπόν θορυβημένος τι εννοεί ο κ. Van Rompuy και που λαμβάνονται οι ουσιαστικές αποφάσεις.
“Στο Συμβούλιο της ΕΕ, από τους πρωθυπουργούς των κυβερνήσεων. Η ειδοποιός αυτή διαφορά μεταξύ του Κοινοβουλίου και αυτών που στην πραγματικότητα αποφασίζουν είναι γνωστή στους Πολίτες“, απάντησε ο Πρόεδρος του Συμβουλίου, αποφεύγοντας να προσθέσει πως ούτε οι ηγέτες των 28 ευρωπαϊκών κυβερνήσεων αποφασίζουν στην πραγματικότητα, αλλά απλά συνυπογράφουν τις αποφάσεις της καγκελαρίου, οι οποίες μερικές φορές λαμβάνονται από κοινού με το γάλλο πρόεδρο.
Στη συνέχεια, η εφημερίδα ρώτησε εάν κάποιος κορυφαίος υποψήφιος (με την έννοια πως τα δεξιά κόμματα έχουν έναν κοινό υποψήφιο, τα αριστερά επίσης κοκ.), ενός εκ των μεγάλων κομμάτων, έχει αυξημένες δυνατότητες να εκλεγεί.
“Είμαι ένθερμος υποστηρικτής της συγκεκριμένης ιδέας επιλογής ενός κορυφαίου υποψήφιου των εκάστοτε ευρωπαϊκών κομμάτων – αν και δεν πρόκειται να επηρεάσει σημαντικά την συμπεριφορά των εκλογέων. Το αποτέλεσμα των εκλογών εξαρτάται από πολλούς άλλους παράγοντες – κυρίως από τις εθνικές ευαισθησίες, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την ΕΕ ή με τον κορυφαίο κομματικό εκπρόσωπο“, απάντησε με ειλικρίνεια ο κ. Van Rompuy.
Στην ερώτηση τώρα γιατί κάλεσε τους αρχηγούς των κομμάτων εξουσίας σε επίσημο γεύμα, δύο ημέρες μετά τις Ευρωεκλογές, εάν όχι για την εκλογή του προέδρου της ΕΕ από τους ίδιους, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας των Πολιτών, απάντησε τα εξής:
“Η συμφωνία της Λισαβόνας προβλέπει διαπραγματεύσεις. Το Συμβούλιο της Ευρώπης λοιπόν θα ορίσει κάποιον, ο οποίος θα μιλήσει με το Κοινοβούλιο. Τότε εγώ θα αντιπαρατεθώ μαζί του, σε σχέση με τις, κατά κάποιον τρόπο, «επιθυμίες» του Κοινοβουλίου. Με βάση όμως τη συμφωνία της Λισαβόνας, θα πρέπει να εξασφαλίσω δύο πλειοψηφίες: μία στο Κοινοβούλιο και μία, τη σημαντικότερη, στο Συμβούλιο της Ευρώπης“.
“Για την εκλογή του προέδρου του Συμβουλίου, υπάρχουν εντελώς διαφορετικά κριτήρια από το εάν έχει ή όχι την πλειοψηφία των ευρωπαίων εκλογέων“, τόνισε ο κ. Van Rompuy συνεχίζοντας: “Είναι εντελώς αδιάφορο εάν ο υποψήφιος είναι Γερμανός. Οφείλουν να τοποθετούνται άλλες ερωτήσεις όπως, για παράδειγμα, εάν μπορεί ένας πολιτικός από κάποια χώρα του Νότου να γίνει πρόεδρος – ή εάν από μία χώρα που βγήκε πρόσφατα από το μηχανισμό στήριξης του ευρώ. Εκτός αυτού, μπορεί να εκλεγεί πρόεδρος κάποιος πολιτικός από μία χώρα που δεν είναι μέλος της Ευρωζώνης;“.
Ερωτηθείς περαιτέρω για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, απάντησε τα εξής: “Η Ευρώπη είναι διαφορετική. Έχει 28 πρωτεύουσες, ορισμένες εκ των οποίων είναι σημαντικότερες από τις άλλες. Διαθέτει επί πλέον κοινούς ευρωπαϊκούς Θεσμούς. Εκτός αυτού, εξαρτάται από τις χρηματαγορές. Στο ξεκίνημα της κρίσης είχαμε πολύ συχνά την εντύπωση πως οι αγορές συνεδρίαζαν μαζί μας – ήταν παρούσες δηλαδή στο χώρο, στον οποίο λαμβάναμε τις αποφάσεις μας“.
Αυτό σημαίνει προφανώς ότι, οι ευρωπαίοι πολίτες δεν ήταν στο χώρο, στον οποίο οι πολιτικοί, τα ονόματα και τις δραστηριότητες των οποίων δεν γνωρίζουν καν οι λαοί, αποφάσιζαν για το μέλλον τους, με τη συμμετοχή των αγορών. Η αιτία είναι το ότι, η ΕΕ σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σημείο συνάντησης των «κομματικών ομίλων, οι οποίοι λειτουργούν σαν διεθνείς ανώνυμες εταιρίες – που όμως δεν κερδίζουν χρήματα πουλώντας τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες τους, αλλά χρηματοδοτούνται από τα φορολογούμενα υποζύγια.
Το επιχειρησιακό μοντέλο των κομμάτων αυτών είναι το να πείθουν τους πολίτες, λέγοντας πως οι ίδιοι καθορίζουν το μέλλον τους – με όσο το δυνατόν λιγότερο κόπο και προσπάθεια. Φυσικά το καρτέλ των κομμάτων συνεργάζεται στενά με το καρτέλ της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας – λειτουργώντας από κοινού τη μηχανή που αυξάνει τα χρέη, από τους τόκους των οποίων ευημερούν και οι δύο.
Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που συμβαίνει στις Η.Π.Α., όπου η Fed τυπώνει συνεχώς χρήματα, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, για να διευκολύνει τη μεταφορά των εισοδημάτων από τους φτωχούς στους πλούσιους – όπως φαίνεται καθαρά από το γράφημα που ακολουθεί.
.
ΗΠΑ – η στιγμή που το QE (τύπωμα) ξεκίνησε (μπλε γράμματα) και η εξέλιξη στα κέρδη των πολυεθνικών (πράσινο) έναντι της μείωσης στα επίπεδα της ανεργίας (κόκκινο)
.
Το καρτέλ των κομμάτων χρηματοδοτεί άλλωστε τα δικά του χρέη από τις τράπεζες, επειδή είναι αχόρταγο και δεν αρκείται στις κρατικές ενισχύσεις – οπότε θα ήταν αδύνατο να μη συμμετέχουν οι αγορές στις αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου, οι οποίες τις αφορούν άμεσα.
Περαιτέρω, εάν η βασικότερη χρησιμότητα των 751 Ευρωβουλευτών είναι το να εκφράζουν τις επιθυμίες τους στο Συμβούλιο, τότε δεν μπορεί να ισχυρίζεται κανείς πως πρόκειται για έναν δημοκρατικό Θεσμό – οπότε, όποιος ψηφίζει για την εκλογή τους, είναι μάλλον ανόητος, αφού ο Πρόεδρος του Συμβουλίου δηλώνει ξεκάθαρα πως η αξία της ψήφου του είναι μηδενική.
Η τελευταία ερώτηση, η απάντηση μάλλον του κ. Van Rompuy ήταν εξαιρετική. “Ήσασταν ποτέ πραγματικά ευτυχισμένος, έχοντας το συγκεκριμένο αξίωμα;“, ρώτησε ο δημοσιογράφος.
“Στο Δημαρχείο του Όσλο, όταν κληθήκαμε να παραλάβουμε το νομπέλ ειρήνης που απονεμήθηκε στην ΕΕ. Θα μπορούσα να «ζωγραφίσω». να φαντασθώ δηλαδή πολλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή – αυτό όμως ποτέ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ο κ. Hollande πήρε το χέρι της κυρίας Merkel, ενώ σηκώθηκαν μαζί – οι δύο τους, κανένας άλλος. Ήταν πραγματικά μία εξαιρετικά συγκινητική στιγμή“.
Αυτή είναι δυστυχώς η Ευρώπη σήμερα – γερμανική με γαλλικά «καρυκεύματα», για να φτιάχνει η γεύση. Ακόμη καλύτερα, για να γίνεται εύπεπτο το «προπαρασκευασμένο» φαγητό που σερβίρεται κρύο στους Πολίτες – έτσι ώστε να νομίζουν πως οι ίδιοι, μέσω των κυβερνήσεων και των ευρωβουλευτών τους, ορίζουν τη μοίρα τους.
