Παράλληλο νόμισμα

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

Ο σκοπός χρήσης του νομίσματος σε μια οικονομία είναι να εξυπηρετεί τους συναλλασσόμενους στην ανταλλαγή εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Δεν πρέπει να είναι το ίδιο αντικείμενο πλούτου, αλλά μέσον δημιουργίας πλούτου. Ο γεωγραφικός χώρος στον οποίο χρησιμοποιείται ένα νόμισμα για συναλλαγές πρέπει να θεωρείται ένας «στεγανός» χώρος, στον οποίον τα προϊόντα που παράγονται και οι υπηρεσίες που παρέχονται εμπορεύονται με το συγκεκριμένο νόμισμα.

Αν ο χώρος αυτός είναι ένα εθνικό κράτος, αυτό θα φροντίσει να βάλει δασμούς σε προϊόντα που το ίδιο παράγει, ώστε να τα προστατεύσει από τον ανταγωνισμό από προϊόντα άλλων κρατών με φθηνότερο κόστος παραγωγής. Αν χρειάζεται προϊόντα που το ίδιο δεν μπορεί να παράξει, θα τα εισάγει χωρίς δασμούς.

Αν ο χώρος που χρησιμοποιεί ένα κοινό νόμισμα είναι υπερεθνικός, τότε οι δασμοί ισχύουν εκτός των κοινών εξωτερικών συνόρων τους και αν χρειάζονται προϊόντα που δεν μπορεί να παράξει κανένα κράτος – μέλος, τότε τα εισάγουν χωρίς δασμούς. Εάν ίσχυε αυτό το μοντέλο στην Ευρωζώνη, τότε οι βόρειες χώρες θα κάλυπταν τις ανάγκες τους σε τρόφιμα από τις χώρες της νότιας Ευρώπης που θα συμμετείχαν στην Ευρωζώνη και επίσης θα έκαναν τις διακοπές τους σ’ αυτές και οι χώρες της νότιας Ευρώπης θα προτιμούσαν τα βιομηχανικά προϊόντα του βορρά. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η οικονομία είναι βιώσιμη και λειτουργεί χωρίς στρεβλώσεις. Όλα τα κράτη θα έχουν ισορροπημένο το εμπορικό τους ισοζύγιο.

 .

Η Ελλάδα στην προ και μετά του ευρώ εποχή

Ας δούμε τώρα τι ισχύει στην Ελλάδα στην προ ευρώ και στη μετά ευρώ εποχή: Μέχρι το 2000, με τη δραχμή, η πολιτική της χώρας ήταν να κρατάει ανταγωνιστική την οικονομία με διολισθήσεις και υποτιμήσεις της δραχμής. Αρνητικό μεν για την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων στα εισαγόμενα προϊόντα, θετικό δε γιατί εμπόδιζε την αύξηση των εισαγωγών. Ένας παράγοντας που πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας εδώ είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν η χώρα με τη λιγότερη εξάρτηση σε εισαγωγές, έχοντας παράλληλα και τις λιγότερες σε ποσοστό εξαγωγές ( θετικό εν μέρει διότι δεν εξαρτιόταν από τις διακυμάνσεις της αγοραστικής δύναμης τρίτων χωρών).  Ήταν μια χώρα σχετικά αυτάρκης. Ίσως αυτό οφείλεται στο κλίμα και στη βιοποικιλότητα (τρίτη χώρα παγκοσμίως). Μια χώρα αυτάρκης δεν έχει κανένα λόγο να καταφύγει σε ένα σκληρό διεθνές νόμισμα. Αυτό ίσως έχει λόγο να το κάνει μια χώρα όπως π.χ. η Ολλανδία, η οποία εξαρτά την επιβίωσή της από τις εξαγωγές και τις εισαγωγές που θα κάνει.

Στη μετά ευρώ εποχή η Ελλάδα, μια χώρα κατεξοχήν γεωργική και τουριστική μπαίνει στο ευρώ και αυτομάτως χάνει την ανταγωνιστικότητά της. Η Ελλάδα δεν παράγει channel και Mercedes που θα πουληθούν ούτως ή άλλως διότι κανείς άλλος δεν τα παράγει. Η Ελλάδα παράγει γεωργικά προϊόντα και παρέχει τουριστικές υπηρεσίες όπως όλες οι χώρες της λεκάνης της Μεσογείου. Αν υπήρχαν υψηλοί δασμοί εκτός των συνόρων της Ευρωζώνης ίσως θα μπορούσε να επιβιώσει. Τώρα όμως τι γίνεται; Η Γερμανία και οι άλλες πλεονασματικές χώρες της βόρειας Ευρωζώνης αντί να αυξήσουν τους μισθούς και να διοχετεύσουν τη ρευστότητά τους στις οικονομίες της νότιας Ευρωζώνης, προκειμένου να επέλθει μια ισορροπία, αντιθέτως ακολουθούν μια νεομερκαντιλιστική πολιτική, κρατώντας τους μισθούς εσκεμμένα χαμηλά και εκτοξεύοντας τα εμπορικά πλεονάσματά τους στα ύψη. Παράλληλα από το 2000 έως το 2009 δανειοδοτούσαν τη νότια ευρωζώνη προκειμένου να αγοράζει τα βιομηχανικά προϊόντα τους και αγόραζαν αγροτικά προϊόντα και τουριστικές υπηρεσίες χωρίς δασμούς από τις μεσογειακές, εκτός Ευρωζώνης χώρες, οι οποίες είναι πιο ανταγωνιστικές.

Η Ελλάδα επί δέκα χρόνια, από το 2000 έως το 2009 δανείζονταν, ( εκτός του ποσού για την ανανέωση των παλιών δανείων και την αποπληρωμή των υπέρογκων τοκογλυφικών τόκων), επιπλέον 30 δις ετησίως. Που πήγαιναν αυτά τα χρήματα; Διπλασίασε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι τα σπαταλούσαν στην αγορά ακριβών εισαγόμενων προϊόντων και στην κατασκευή πολυτελών μεζονέτων, οι οποίες κατασκευάστηκαν από αλλοδαπούς εργαζόμενους, οι οποίοι τα έστελναν, παράνομα οι περισσότεροι, στις πατρίδες τους. Επίσης δίνονταν αφειδώς σε δάνεια ιδιωτών για τους ίδιους σκοπούς, χωρίς έλεγχο αν δικαιούνταν να τα πάρουν και αν θα μπορούσαν ποτέ να αποπληρωθούν. Τα υπόλοιπα χρήματα πήγαν στους κρατικοδίαιτους μεγαλοεργολάβους και σε μίζες για εξοπλιστικά προγράμματα (τα οποία ήταν απαραίτητα μεν, όμως προκειμένου να πάρουν τη μίζα οι επιτήδειοι τα πληρώσαμε στη διπλή τιμή).

Με όλη αυτή την εγκληματική οικονομική πολιτική η Ελλάδα απώλεσε την παραγωγική της βάση, καταχρεώθηκε και έχασε την όποια εθνική κυριαρχία είχε, κινδυνεύοντας να απολέσει τον ορυκτό της πλούτο, τις υποθηκευμένες περιουσίες και ίσως την εδαφική της ακεραιότητα.

 .

Τι μέλλει γενέσθαι;

Το ερώτημα είναι τι μέλλει γενέσθαι; Η άμεση επιστροφή στην δραχμή είναι καταστροφική, όπως καταστροφική είναι και η συνέχιση της υφιστάμενης οικονομικής πολιτικής εντός ευρώ. Επιβάλλεται να επιλέξουμε μια λύση, η οποία θα βοηθήσει να ανασυγκροτηθεί η παραγωγική βάση της χώρας, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να εξαλειφθεί η φτώχεια. Το κεντρικό κράτος είναι δεμένο χειροπόδαρα από την τρόικα και δεν δύναται να παράξει λύσεις. Η λύση μπορεί να έρθει από την τοπική αυτοδιοίκηση (Κ.Ε.Δ.Ε) και τον ιδιωτικό τομέα με τη δημιουργία μιας κοινής επενδυτικής τράπεζας στα πρότυπα της ελβετικής WIR Bank (http://www.wir.ch/), με ένα τοπικό νόμισμα, μη μετατρέψιμο, με ισχύ μόνο εντός της ελληνικής επικράτειας.

Σκοπός της προσπάθειας αυτής θα είναι να συνδυάσουμε τα πλεονεκτήματα του ευρώ (τη σταθερότητα στις διεθνείς συναλλαγές, την προστασία των καταθέσεων, τον έλεγχο του δημόσιου χρέους λόγω της αποφυγής υποτιμήσεων), με τα πλεονεκτήματα του συγκεκριμένου παράλληλου νομίσματος (ρευστότητα στην αγορά, επενδύσεις σε παραγωγικές επιχειρήσεις, μείωση της ανεργίας, ενίσχυση της αυτάρκειας, αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.

To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)